Topinkomens minder sterk gestegen

Ze staart naar de krantenkop en voelt haar maag in opstand komen.

Petra geniet van de vakantieperiode, ook al is ze zelf al vijf jaar niet meer weg geweest. Ze zou het graag anders zien, maar heeft er zich bij neergelegd dat het op dit moment zo is. Ooit, zegt ze tegen zichzelf, ooit zal ik Barcelona leren kennen. Ooit, als we het financieel weer wat beter hebben. Ooit, als mijn medische kosten niet meer zo’n groot deel van ons budget opeten. Ze droomt, maar is realistisch genoeg om geen grote veranderingen te verwachten.
Nu haar buurvrouw op vakantie is, leest ze ’s ochtends de geleende krant. Het voelt als een luxe en ze neemt er de tijd voor. Ook vanochtend heeft ze de krant opgehaald om hem bij de koffie te lezen. Ze scant de koppen en zoekt op die manier naar de artikelen die haar interesseren. De krant staat vol met foto’s van slachtoffers van de aanslagen. De beelden uit München zijn nog niet verdreven en strijden met de beelden uit Afghanistan om haar aandacht.
Petra kijkt naar de foto’s met jonge slachtoffers. De tranen staan alweer in haar ogen, geïrriteerd bladert ze verder. Ze wil deze dag niet laten verpesten en zoekt tussen de krantenkoppen naar positieve berichten. In de zomer hoort er komkommernieuws te zijn, nieuws dat geen ander doel heeft dan de krant vol te krijgen en dat bij haar vaak een glimlach teweeg brengt.
Petra bladert verder en onderdrukt haar groeiende onrust. Diep in haar hart denkt ze te weten waarom ze de laatste weken huilt zonder aanleiding. Tot nu toe heeft ze geweigerd het onder ogen te zien, laat staan het met iemand te delen. Ze weet niet of ze het wel wil. Ze weet ook niet of ze het financieel zouden redden, de maanden zijn nu al te lang voor hun budget. En ze heeft er geen idee van of haar lichaam het aan kan.
Verdraaid, nu denkt ze er toch over na. Driftig slaat ze de bladen van de krant om en blijft met haar blik hangen bij het economische nieuws. Ze leest alleen de kop, de rest hoeft ze niet te lezen om de inhoud van het artikel te begrijpen. De tranen rollen terwijl ze naar de krant staart. Het zal niet gebeuren, de wereld zal niet veranderen, ooit zal nooit komen. Barcelona zal altijd een droom blijven. Zelfs zonder …

Ze voelt haar lichaam reageren en staat snel op om naar het toilet te gaan. Ze kan er niet meer omheen, morgen moet ze een afspraak maken met de huisarts.