Trip

Als je van je paard flikkert, klim je meteen weer terug het zadel op, hoe hard je ook op je bek gevallen bent. Dat is eigenlijk ook het enige dat je kunt doen, tenzij je natuurlijk altijd al een hekel hebt gehad aan paarden. Dan kun je misschien beter je goudvis gaan voeren en er totaal feng shui verrukt naar lopen kijken. En er zijn uitzonderingen. Als je op je bek geflikkerd bent en je hebt al weken niet meer geslapen dan vier uur per nacht, terwijl je wel al je reserve-energie hebt opgebruikt, dan is er sprake van uitzondering. Dan moet je gaan uitkijken voor de [i]Wahnsinn[/i] in jezelf en het paard in de wei zetten. Niet slapen is een verslaving waar maar moeilijk aan te ontkomen is, als het zich eenmaal als een bioritme in je genesteld heeft. Het is volstrekt overleefbaar en soms bijna [i]lekker[/i], zeker als je erop getraind bent. Natuurlijk wel.

Wat een week, werk dat als een lawine over me heen bleef rollen, terwijl ik er overzichtelijke sneeuwballetjes van probeerde te bakken, mezelf continue in toom houdend, mezelf controlerend om het slapeloze gebrek aan geheugen te compenseren met de discipline van het denkvermogen waar ik toch ook mee gezegend ben. De angst van het vergeten van het cruciale, prima om ’s nachts wakker van te schrikken… System of a Down pept op in de veel te vroege ochtend, Kate Bush kalmeert met haar Army Dreamers in de veel te late avond. Maar voortdurend energie.

Kroegnachten, in toevoeging op slopend energetische vermoeidheid, er kan heus nog meer destructiviteit bij, als je er maar om lachen kunt. Een volstrekt onverwachte liefdesverklaring van een man wiens zoon prachtige armen had, die ik zo subtiel mogelijk probeerde te checken, tot de gedempte woorden van papa zich begonnen te registreren. Zijn keurige, oude ogen serieus, hoopvol. Mijn ogen schitterend van de slaap en mijn woorden te mager in fatsoen van respons. “Goh, wat ontzettend leuk om te horen, maar ik moet nu gaan!”. Schuldgevoel, weer iets voor een gezellig wakker uurtje met mezelf. Even elders een gevoelige egoknauw van iemand die ik op mijn beurt leuk vond, maar er helemaal niet bij kon hebben. “Ach, ik haat berekenende, liegende safespelers, zeker als ze aan afwijzing doen”.

Het helpt niet.

Knallende ruzie met iemand minstens zo meegesleept in vermoeidheid als ik en nog stijver staand van de adrenaline. Het moment van rust, als ik me de herkenning realiseer en hem liefdevol laat uitrazen. Hij kijkt me aan het einde dankbaar aan. Een verwant in stress en ik zie aan hem dat ik de volgende keer zal mogen razen, terwijl hij me dan zal aanhoren met al het geduld en incasseringsvermogen dat daarbij hoort. Hij gaat scheiden, vertrouwt hij me toe. Het kan altijd erger.

En aan het einde een zombiebotsing met een man / jongen, jaren jonger dan ik – en wallen staan me nu eenmaal goed – met de mooiste ogen die ik in tijden gezien heb. En die ogen, die ogen die raakten me, beroerden mijn ziel. En al snel iets verder naar het zuiden. Die ogen, dat waren de ogen waar ik ter plekke in wilde verzuipen. Ik kon hem wel zoenen, de kleding van zijn lijf rukken. [i]Let’s fornicate and feel alive![/i] Ik zag aan hem dat hij mijn lusten las en mijn geest was mijn handen voor, tot de omgeving hem wakker schudde en mij herinnerde aan mijn eigen bed en het gebrek aan rust dat ik erin gekend had.

De jongen veegde de wijnvlekken vergeefs van zijn broek en wees mij op mijn laarzen met ook wijn erop. Met tegenzin waren het de vlekken die het wonnen van zijn ogen, met tegenzin werd het een doekje voor het bloeden van de wijn, in plaats van bevlekte ontvangenis. Met tegenzin liep het dier in mij weg en ging ik naar huis.

Thuis belt mijn lieve steun en toeverlaat en we hangen traditiegetrouw uren aan de telefoon, terwijl mijn oor opwarmt en ik me langzamerhand begin af te vragen of overmatig gsm-gebruik echt kan leiden tot een hersentumor.

En of ik die al heb.

Met subtiele, kalme, lieve hand wijst ze mij op mijn adrenaline. Je relativering is stuk. Je hypert, zo ken ik je niet. Je móet gaan slápen. Met tegenzin laat ik mijn oor afkoelen en stort mijn tranen in de vacht van de kat, die me prompt een vijandige haal bezorgt. De wc vangt mijn maaginhoud op, die zich met het laatste beetje tegenzinvechtlust weg laat spoelen. Mijn bed ontvangt me met open armen en omsluit me liefdevol, de klok rond. Dezelfde week begint opnieuw en pas echt op het moment van ontwaken.

Lang leve falentijn! En een rustig weekend.