Trossen los….

Tienerelf gaat varen. Met bemanning in de vorm van vrienden en vriendinnen. Er wordt een kleine koelbox ingepakt met eten en drinken. De fluistermotor gaat achter de boot. Op voorwaarde, dat hij zijn mobiel op een uur varen afstelt. Waar hij na dat uur belandt, kan hij aanleggen om iets te eten of te drinken. En te chillen, uiteraard. Op die manier heeft hij ruim de tijd om terug te kunnen varen. Als overbezorgde moeder loop ik die ochtend rond met een enorme knoop in mijn maag. Ik zie tientallen ongeluksscenario’s voorbijschieten, van fluistermotorleed tot een lekkend en zelfs zinkend schip. Naast de rampen in mijn hoofd, beseft mijn verstandige kant heel goed dat ik de aanstaande kapitein moet loslaten. Ik moet hem de ruimte geven om zijn eigen weg, of liever gezegd zijn eigen vaart, te laten kiezen. En als de accu onderweg leeg is….van een rondje roeien met de peddels is nog nooit iemand dood gegaan. Bovendien zal hij met een lege accu de volgende vaart wel drie keer nadenken hoe lang hij kan gaan varen.

Vlak voor vertrek geven we natuurlijk nog wel wat ouderlijke raad en adviezen mee. Blijf rechts varen, niet te hard en niet inhalen. Geen gekkigheid onderweg en je blijft bij elkaar. De kapitein stapt in, vergezeld van zijn scheepsmaten. De zonnebrillen gaan op en vooruit, papa is de beroerdste niet, die stuurt het bootje voor het gemak nog even door de smalle sloot die aan onze achtertuin grenst. Dwars door de waterlelies en akelig precies onder het bruggetje door. Dat onderdeel is namelijk nog heel lastig, ook voor papa. Wanneer ze terugkomen, is het de bedoeling dat een van de matrozen uitstapt om ons te waarschuwen, zodat ze ook weer onder het bruggetje terug kunnen.

Tweeënhalf uur later keren ze terug. Met verhalen vol schipperslatijn. De ogen van mijn zoon, de kapitein, schitteren van alle zaken die hij onderweg heeft gezien. Het varen is zelfs zo goed gegaan, dat hij van ons ook het laatste stuk naar huis mag varen. Behendig vaart hij het bootje keurig onder de brug door, langs de lelies, terug naar onze tuin.

Hij heeft de dag van zijn leven gehad, zo zegt hij ’s avonds als hij naar bed gaat. Hij en ik zijn vandaag een ervaring en overwinning rijker. Het loslaten is begonnen, meer dan ooit. Onze tienerelf is kapitein geworden, met het recht op eigen koers.

Onze rol van ouders verandert in die van loods, met af en toe hier en daar wat bijsturen.