Trumppet

Ik heb vandaag een trumppet gekocht. Een mooi ding. Hij doet het erg goed en blinkt uit in hoge tonen. Van de dirigent van de bassischool mag ik hem zonder te oefenen meteen inzetten. Wat lief. Ongeoefend op mijn nieuwe trumppet mogen spelen is een hele eer. Ik ben al bijna dertien jaar lid van het muziekgezelschap van basisschool ‘Vrolijk kind’. Als juf natuurlijk. Want dertien jaar als kind op de basisschool zitten kan natuurlijk niet. Misschien mag ik wel zonder oefenen spelen omdat dirigent Mondkap een beetje verliefd is op mij. Hoe ik dat doe? Hoe hij dat doet? Via de bank waarvoor wij op televisie reclame maken, zonder de naam van de bank te noemen uiteraard. In onze spaarzame vrije tijd. Liggend op de bank trumpetteren we er dan op los. Hij bij mij en ik bij hem. Met het nodige Fingerspitzengefühl uiteraard. Uit de aard zo u wil. Mijn spotwoord. Uiteraard. Eh, stopwoord. Stop uit. Het ligt gewoon in mijn aard. Zit in mijn aard. Als we uitgetrumpettert zijn, Mondkap en ik, dan vinden we het leuk om op dezelfde bank nog even te twotteren. We twotteren wat af. De wijde wereld in. Ja, we zijn echte Globetwotters. Enfin. Ik ga maar eens oefenen op mijn trumppet. Binnenkort hebben we weer een uitvoering op basisschool Vrolijk kind. In de aula om precies te zijn. Alle ouders worden dan met stints opgehaald. De parkeerplaats ligt namelijk helemaal open. Ook dus geen ‘kiss and ride’, nee, eerder ‘kiss and override’. En nu oefenen. Het is potverdikkie al laat. Take Five wordt het. Van Beef Droebek. Kent u hem? Nee, echt? Nee hè, u bent toch niet betoeterd? Helemaal niet.