Try It Out Models: DON’T TRY IT OUT!!

Woedend zit ik achter mijn pc. Wat voel ik me beetgenomen! Stelletje corrupte zwijnen. Ik ben in alle staten en tot alles in staat. Reken maar, dat ik dit smerige zaakje in de publiciteit ga brengen. Ik laat het er niet bij zitten. Zo ga je niet met mensen om. Maar laat ik bij het begin beginnen… Afgelopen zomer zat ik met een vriendin op een terras. Een aardige jongeman kwam naar me toe en gaf me een visitekaartje van “Try Out Models.” Vanwege mijn leuke uitstraling, lichtte hij toe. Ik zou zo aan de slag kunnen als fotomodel, in de modebranche en de reclamewereld. Een beetje lacherig borg ik het papiertje op en dacht er niet meer aan. Een paar weken geleden kwam ik het kaartje weer tegen en ging eens op de website kijken. Dat zag er goed uit.

Ik besloot er een telefoontje aan te wagen. Best leuk, om naast mijn baan af en toe zo’n opdracht in de wacht te slepen, waarbij de verdiensten in de honderden euro’s zouden lopen! Wat bleek? Op 3 januari was er een open dag. Ik kon er nog nét tussen om 4 uur. Ik moest ervoor naar Rotterdam, in restaurant “Engels” mij melden bij de receptie, en vragen naar Lucien. Ik vond dit wel vreemd, want het kantoor van “Try Out Models” is gevestigd in het Weena gebouw, naast “Engels”. Maar goed, dat zou z’n reden wel hebben.

Ik was keurig op tijd en werd naar boven verwezen.
Daar werd ik opgevangen door een aardige jongeman. Hij werkte zelf ook voor het bureau en had al heel wat opdrachten gedaan. Hij moest zelfs nee zeggen zo nu en dan, zoveel opdrachten kreeg hij. Iedereen werd aangenomen, wist hij me nog te vertellen. O? Waarom dan een intake? Er kwamen nog meer mensen en het bleek, dat wij allemaal op dezelfde tijd de intake hadden. Geen persoonlijk gesprek dus, zoals ik wel had verwacht. De aardige jongeman liet ons een formulier invullen. Ik had er niet zo’n goed gevoel bij, om zomaar al mijn persoonlijke gegevens op te schrijven en in te moeten leveren. Sommige vragen kon ik ook niet beantwoorden. Haarkleur, lengte en schoenmaat lukte nog wel. Cupmaat ook. Maar wat bedoelen ze dan met bovenwijdte? Hoe ver gaat je bek open? Nou, mijn bovenwijdte zakte nóg verder open toen daar uiteindelijk de goeroe himself naar ons toekwam. Mijn intuïtie schreeuwde meteen: NEE! toen ik deze gladjakker zag. Hij stelde zich aan ons voor.

Toen hij voor mij kwam te staan pakte hij mijn hand, drukte daar een zwoele kus op, mij ondertussen strak aankijkend. “Hai. Ik ben Lucien … Marcello….Tower.” zei hij. Hij sprak zijn namen uit alsof het slagroomgebakjes waren. Niet zo vreemd. Als je dan al jaren in de kast zit als Dirk Poepjes en je besluit uit die kast te stappen, dan kan je ook maar beter meteen je naam veranderen. Hoewel? Een homo? Volgens mij is deze Lucien niet zo kieskeurig, een soort loverboy die voor alle soorten wel openstaat. Al is het een koe. Als het maar geld oplevert. Mijn nekharen stonden recht overeind. Engnek, strak in het pak, gladgeschoren en duidelijk helemaal kapot van zichzelf, nam ons mee naar een kamertje. We hadden drie kwartier zitten wachten en ik vond het zeer ongastvrij dat ons niets werd aangeboden, terwijl Gladjanis van een vers kopje koffie werd voorzien.
In het kamertje lagen wat foto’s op tafel. Geen mooie map met het logo van Try Out Models, nee, gewoon foto’s uit bladen geknipt. Dit bewees Lucien met de foto’s: dat zijn fijne motoriek goed ontwikkeld is zodat hij netjes kan knippen; geen enkel bewijs echter voor het feit dat zijn bedrijfje deze foto’s en modellen heeft verzorgd.

Lucien begon in een topsnelheid zijn verhaal af te steken. Met grapjes tussendoor, complimentjes zo links en rechts en ik zag het mooie Turkse meisje dat tegenover mij zat smelten op haar stoel.

Try Out Models is in feite een uitzendbureau, zo vertelde Linke Lucien. Zij werken voor de groten der aarde. Hij noemde snel wat merken op, waaronder Coca Cola (Natuurlijk! Die gaan in zee met een klein lullig bedrijfje in Nederland!) Cacharel, verschillende banken, enz. Hij noemde van alles en nog wat. Het enige wat wij hoefden te doen was een tweede afspraak maken. Dan werd er een fotoshoot gedaan in Amsterdam. Daar moest je dan wel honderd euro voor betalen. Contant. Want, zo grinnikte de Ploert, je wil niet weten wat je anders kwijt bent aan de belastingsdienst! Je kreeg die foto’s dan op een cd toegestuurd. Je kwam in het bestand terecht dat alleen door middel van een wachtwoord door opdrachtgevers gezien kon worden op internet! Nou, de telefoon zou roodgloeiend staan, zoveel opdrachten gingen wij binnenslepen! Zelf kon je helaas niet zien dat je foto’s geplaatst stonden vanwege de privacywet. Maar, dat was natuurlijk een kwestie van vertrouwen.

Ik vond het tijd worden om Kritische Vragen te stellen. Lucien was hier niet blij mee, liet dit niet merken, integendeel, hij sprak zijn waardering uit voor mijn eerlijkheid.
“Want,” stelde ik, “ Stel dat ik met mijn honderd euro naar Amsterdam kom en de fotoshoot wordt in tien minuten gedaan? Wie garandeert mij, dat ik die foto’s thuisgestuurd krijg? Gaat het soms om die honderd euro? Hébben jullie wel opdrachtgevers en een bestand?” Lucien verzekerde mij van de eerlijkheid van het bedrijf. Ook de link met MyWayModels kon hij verklaren. Dit bedrijfje is destijds aangepakt door de staat en hun goede naam werd bezoedeld, hoewel ze de rechtszaak wel gewonnen hadden. Dus besloten ze om onder een andere naam verder te gaan.

Aan het eind van het gesprek vroeg Lucien een ieder persoonlijk of er een tweede afspraak gemaakt kon worden. Hij vroeg het ook aan mij en ik antwoordde: “Als ik een deal met je kan maken. Ik betaal die honderd euro voor de fotoshoot, maar dit verrekenen we met mijn eerste salaris.” Het antwoord was kort: “Nee.”
Dus ging het feest niet door. Het feest van Lucien bedoel ik. Hij is gewoon een oplichter. De meeste mensen die op zo’n open dag af komen willen een centje bij verdienen. Ze leveren hun honderd euro in, misschien wel geleend van hun oma. Maar uiteindelijk zullen ze er niets aan verdienen.

Daartoe dient deze column: ik hoop dat mensen hier niet intrappen. Volgens de politie is het moeilijk om dit soort lui aan te pakken, omdat ze door de mazen van de wet heen weten te kruipen.
Lucien Marcello Tower: ik hoop dat je ’s nachts kunt slapen. Dat je geweten niet aan je knaagt. Dat je jezelf nog recht in de ogen kunt kijken. Of zit je alleen maar briefjes van honderd te tellen de hele dag? Die je door je gladde praatjes hebt weten in te pikken? Ik hoop dat je nog eens op je gladde bek valt. Dan wil ik er wel een fotoshoot van komen maken. Gratis.