Tuimelaar

Balend loop ik naar de bushalte. Ik mis mijn fiets. De twintig minuten, die ik er over doe om met de fiets thuis te komen, benut ik om de knop ‘werk’ om te zetten naar ‘privé’. In de bus lukt dat niet. Ik begrijp niet waarom. Het zal wel iets met ‘teveel prikkels’ zijn. Tegen de wand van het bushokje staat een man geplakt. In zijn hand draagt hij een leeg Albert Heijntasje dat een beetje doelloos op en neer wappert.
“Háállo”, zegt hij, net iets te hard. Ik groet terug. Zachtjes, maar hoorbaar, proberend er een ‘laat me met rust’-intonatie in te leggen.
“Gaat u ook naar de stad?” De man komt los van de glazen wand. Blijkbaar heb ik mijn boodschap niet goed verpakt.
“Nee, ik ga naar huis.” Beleefd ongeïnteresseerd, hoop ik.

“Ik ga pyjama’s kopen. Twee. Als ik geld genoeg heb. Ik krijg maar vijfentwintig euro per week.” Inmiddels wiebelt hij, met stijf lichaam, van zijn ene been op het andere. Een tuimelbeker, daar doet hij me aan denken. Ik was er dol op als kind. Een tuimelbeker met een halfzachte Albert Heijnballon. Mijn interesse groeit.

“Goh, dat is niet veel, maar gelukkig is het uitverkoop.”
“Ja, misschien kan ik er wel twee kopen.” De man vertelt dat hij met twee andere mensen in een huis woont en dat hij werkt op de sociale werkplaats. Hij draait leidingen in elkaar. Drie dagen per week. De hele dag. Voor één euro per dag. Eén euro. En dan zeggen ze dat slavenarbeid niet meer voorkomt in Nederland..
“Ja, het is niet veel, maar wat moet ik anders de hele dag, hè?”
“Tja…”

“Ik ga geen carnaval vieren”, valt vanuit het niets. “Nee, ik ben veel te oud en kan het niet meer. Kijk eens naar al die rimpels.” De man heeft inderdaad een doorleefd gelaat. Diepe lijnen lopen over zijn wangen naar zijn gebitsloze mond. Ik probeer zijn leeftijd te schatten. Vijftig? Zestig? Zeventig? Geen idee. Hij kijkt mij ook peinzend, nog steeds wiebelend, aan.
“Tegen een dame als jij mag ik niet zeggen dat ze heel veel rimpels heeft, hè?” vraagt hij.

Een kilte verspreidt zich door mijn lichaam. Ik wil die tuimelbeker omschoppen. Rimpels, oké. Maar veel rimpels? Néé! Het slappe tasje lijkt weer belachelijk. Deze stomme man heeft alle complimenten van de afgelopen tien jaar met één opmerking weggevaagd en vervangen door twee woorden: Veel rimpels. Pseudoniem voor ‘stokoud’, ‘bijna honderd’, ‘erg lelijk’ en ‘bijna dood’.

Een vrouw met een hond loopt langs het bushokje.
“En tegen een dame mag je ook niet zeggen dat haar hond veel te dik is”, fluister ik venijnig. Samenzweerderig lacht hij naar me.
“Dat doe ik ook niet. Ik vind de hond mooi.” Nog een emmer ijswater valt over mij heen.
De bus.

Snel ga ik op een eenpersoonsstoel zitten. De man gaat aan de andere kant van het pad zitten. De gehele rit probeert hij mijn blik te vangen, maar ontwijk ik hem, mezelf inprentend dat ik niet zo overdreven moet reageren.
“De man bedoelt het goed”, gooit de engel in mijn hoofd nog wat olie op het vuur van de duivel.

Als ik opsta om uit te stappen wenst de man mij nog een fijne dag. Ik kan nog net een groet over mijn lippen krijgen en slik de wens, dat elke pyjama in de stad voor eeuwig uitverkocht is en de man de rest van zijn leven in zijn blote kont moet slapen, in.

Thuis kijk ik in de spiegel, zucht eens diep en besluit dat een nieuwe anti-rimpelcrème geen overbodige luxe is.