Twee gezichten

Achterin staat een tas vol met lege flessen. Met een resoluut gebaar gooi ik de achterklep van mijn autootje hard dicht. Gerinkel. Als scherven nou inderdaad eens geluk zouden brengen, dan graag nu. Soms heb ik het gevoel dat mijn hart in scherven ligt. Iedere keer lijm ik het boeltje weer bij elkaar, maar helemaal goed in elkaar krijg ik het niet meer. Misschien heb ik onbewust zelf wel een klein stukje kwijt gemaakt. Eigen schuld, scheld ik tegen mezelf. Aan zelfmedelijden heb je niets, aan medelijden ook niet.

“Waarom haat papa mij?” Razernij neemt bezit van mij, machteloosheid wordt heer en meester. Uitleg blijft steken in mijn keel, alsof je messen voelt tijdens het slikken. Met gebogen rug ruim ik de glazen op. De fles stroomt leeg in de wasbak.

Doe het dan voor ons, begrijp het dan, zie het dan. Nee, er is alleen blindheid, blindheid voor alles. Waar is de liefde voor ons? Wat is de waarheid? Hoop blijft op de loer, maar wordt van alle kanten aangevallen. Tussen overleveren en overwinnen zit geen verschil meer. Er zijn al te veel tranen gevloeid en er zullen er nog vele komen.

Verantwoordelijkheid voelt aan als een warme deken. Geborgen onder moeders vleugels zijn ze veilig. Maar waar is de hand die zacht door mijn haar strijkt? De duim die over mijn wang en lippen glijdt en een rilling laat voelen over mijn rug, die speciale rilling.

De ochtenden zijn vertrouwd en getrouwd, maar worden langzaam overgenomen door iemand die mij vreemd is. Een leugenaar, een fantast, een ziek man. Ik recht mijn rug van tijd tot tijd en schud de ballast van mij af en lach. Ik lach en heb medelijden, niet met mezelf, maar met hem.