Twee is één te veel!

“Wat??” Mijn mond hangt open van verbazing als ik mijn vriendin de laatste zin vraag te herhalen. “Veer, ik heb al vier jaar een vriend.” Het eerste wat in me opkomt, is waarom ik dat dan nooit heb gemerkt of waarom ze mij dit niet eerder heeft verteld. Mijn beste vriendin, mijn vunzerige altijd dollende vriendin gaat vreemd! Voordat ze haar verhaal gaat doen, verdwijn ik eerst even naar de bar, ten eerste omdat we een borrel nodig zullen hebben en ten tweede omdat ik even een “break” wil, zodat ik verstandig zal reageren en niet mijn gevoel zal laten spreken. Ik denk aan haar man en kinderen. Weten zij het?

Ze vertelt over hem met een bepaalde blik in haar ogen. Ze beschrijft hem en de blik wordt intenser. Ze houdt van hem, vertelt ze me zonder blikken en blozen. Ze heeft heerlijke seks met hem. Stomme gesprekken, leuke gesprekken, ruzie. Alles is aanwezig wat in een normale relatie ook aanwezig is. “Das fijn” kan ik nog net uitbrengen, “maar je man dan?”

Ze vertelt over haar man met een bepaalde blik in haar ogen. Ze beschrijft hoe hij met haar omgaat en haar blik wordt intenser. Ze houdt van hem. Ze heeft heerlijke seks met hem. Stomme gesprekken, leuke gesprekken en ruzie. Ook in deze relatie is alles aanwezig wat in een normale relatie aanwezig behoort te zijn. Verwacht ze nu ook dat ik zeg “Das fijn meis.”

Ik vraag haar of haar man het weet. Ze ontkent. Gaat ze het hem vertellen? Ze ontkent. “Wat wil je dan?” Ze legt haar handen in het hoofd en kijkt me met betraande ogen aan. “Ik weet het niet”, fluistert ze.
Ik neem een flinke slok van mijn drankje, steek nog een sigaret op en inhaleer diep, in stilte wensend dat we weer 15 jaar zijn. Dan mag je verliefd zijn op twee mannen. Dan mag je nog dollen. Maar nu niet meer, ze is 45 jaar, al jaren “gelukkig” getrouwd. Ik ken haar niet anders dan de altijd flirtende, maar “keurig” getrouwde vrouw.

“Wat wil je dat ik hier op zeg, meis”, vraag ik haar. “En waarom vertel je het me nu? Na fucking vier jaar?” Ze haalt beverig adem en antwoord dat ze in de war raakt. Ze krijgt het allemaal niet meer op een rijtje. Het hele weekend is “hij” in haar gedachte geweest. Ze voelde hem, in haar, op haar, aan haar maar vooral bij haar. Met andere woorden vervolgde ze ironisch lachend “Mijn bed was te vol. Je weet dat ik nooit zo’n voorstander van triootjes ben geweest.”

De hele avond praten we met elkaar. Geef ik haar tal van oplossingen, maar uiteindelijk maar één. Kies voor je man en kinderen. Doe het nu, nu er nog niemand pijn is gedaan.
Ze knikt als ik mijn pleidooi hou. Ik zie haar nadenken. Knip dat touwtje door met hem, laat hem bij zijn vrouw en kinderen.
Als we afscheid nemen en ik naar huis rij gaan mijn gedachten als een ping pong bal heen en weer. Had ik wel advies mogen geven, was het het juiste advies?

Een paar dagen later bel ik haar op. Ze klinkt al een stuk beter dan die bewuste avond. “Waar zit je?” vraag ik opeens als ik een onbekende stem op de achtergrond hoor. Er valt een stilte. Dan hoor ik haar zuchten en vragen “Wat is er verkeerd aan om van twee mannen te houden?”