Twee keer per jaar

Twee keer per jaar mogen we weten dat Armstrong, Kristin en Zabirova, Zulfiya en Kupfernagel, Hanka en ook de oude Jeanni Longo – Ciprelli hard kunnen fietsen. Op hun ukkie tegen de klok en samen rond de markt van Stuttgart, Zolder of San Sebastian. Twee keer in één week. De week van de WK wielrennen. Voor de dames wielrensters is het grote geldgewin niet weggelegd. Net zo min als de eeuwige roem. Tenzij ze in een blootblad gaan staan. Ook daar zijn ze niet zo gewild, te onbekend om de verkoopscijfers voldoende op te krikken. Dan verkopen Anna Kournikova, Maria Sjarapova en Amanda Beard beter.

Liever dan vrouwen hebben de kijkers van de nationale televisiezenders de Record driedaagse van de West-Vlaanderen of wielertoeristen, de dag voor de ronde van Vlaanderen. Dan zien we elk jaar opnieuw een vrouw, bovenop de Muur, de Patersberg of de Oude Kwaremont die trots is dat ze boven is geraakt. Die dat voor de camera wel eens wil vertellen. Dan zeggen de kijkers tegen elkaar: “Die geraken daar ook naar boven hoor, die dames… Straf”. Waarna de bewondering gesnoerd wordt door het gelach om een dikkerd die slagzij maakt. Uitlachtelevisie. In beide gevallen.

Na dat iedereen beroemd-, iedereen op televisiemoment in het voorjaar is de eerste vrouw die in koersplunje in beeld verschijnt een Thaise, Chileense of Mexicaanse dame, op een woensdag, ergens eind september. Die rijdt dan een matige tijd maar is tevreden. Ze heeft zichzelf overstegen. Of ze is teleurgesteld, omdat het toch lastiger was dan verwacht, zo alleen tegen de wind. En dat de bergen anders hadden gelopen bij haar, op het trainingsparcours. En dan wint er eentje en dan weet je het opnieuw en leg je de verbanden. Juist ja, Kupfernagel en hoe heette die Zwitserse ook alweer? Thürig, ja, zo was het.

De zaterdag na die woensdag mogen ze nog eens voor de camera. Dan maken ze er jaar na jaar een spannender spektakel van dan hun mannelijke pokercollega’s, die het in de laatste twee ronden uitvechten. Het is spijtig dat ze dat niet vaker mogen tonen. Twee keer per jaar is echt te weinig.