Twee sterren (van de tien)

De tafel was niet met zorg gedekt. Het bestek lag scheef en de borden stonden niet gelijkmatig verdeeld langs de rand van de tafel. Als ik recht achter mijn bord was gaan zitten, zou mijn rechterarm op het bord van mijn tafelgenoot liggen, terwijl er bij mijn linkerarm een zee van ruimte overbleef. Dat zijn echter details, met een beetje goede wil kun je dat als gast ongemerkt rechtbreien.
Het voorgerecht werd aangekondigd als huisgemaakte groentesoep. De kwalificatie huisgemaakt lijkt me terecht. Ik kan me niet voorstellen dat deze groentesoep, bestaande uit water, een enkel sperzieboontje en een verdwaald stukje wortel, op deze wijze een soepfabriek zou verlaten. De fabriekskok zou zich er voor schamen.
Het hoofdgerecht was traditioneel: schnitzel, gebakken aardappels en haricots verts. De dunne dure boontjes leken veel op de sperziebonen die ik in de soep had gezien, erg waardevol smaakten ze in elk geval niet. De schnitzel, opgediend zonder begeleidende saus, was droog en vergde veel van onze kauwspieren. Ik vrees de komende dagen nog last van spierpijn te houden. De gebakken aardappels heb ik links laten liggen. Ze waren dusdanig zwartgeblakerd, dat zelfs ik, liefhebber van krokantgebakken piepertjes, me er niet aan gewaagd heb.
Het nagerecht was aardbeienyoghurt, met verse aardbeien uit eigen tuin. Eenvoudig, maar lekker en voedzaam na de voorgaande schamele gangen. Om het buikje alsnog goed gevuld te krijgen, ben ik zelfs zo vrij geweest om een extra portie te vragen. Hieraan werd door de kok gelukkig gewillig gehoor gegeven.

Ik moet toegeven dat, ondanks dat de borden halfvol teruggingen naar de keuken, de sfeer als vanouds gezellig was en er een zekere mate van solidariteit ontstond tussen de gasten. Gedeelde smart is duidelijk halve smart.

Lieve pap,
De eerste ster is voor de moeite, de tweede voor de liefde die je er in stopt. Maar zou je in het vervolg het koken weer aan mam willen overlaten?