Uit het dagboek van een kat

Mijn bewakers blijven me vervelen met rare, kleine bungelende speelgoeddingetjes. En het ergste is dat ze nog me nog uit zitten te lachen ook! Ik krijg er honger van. Sommige clichés zijn dus waar : gevangenisvoer is niet te vreten! Zelf dineren ze uitgebreid met vers vlees, terwijl ik gedwongen word van die droge, keiharde brokjes te eten. Of van die syntetische vistroep uit blik. En wat krijg ik te drinken? Water!! Het enige dat me op de been houdt, is de hoop op ontsnapping. Ik probeer zoveel mogelijk hun routine te verbreken door sabotage te plegen. Het dagelijks beschadigen van het meubilair geeft enigszins voldoening. Ik denk dat ik straks maar eens een plant te grazen neem. Of die witte dingen, die voor het raam hangen.
Was me bijna gelukt mijn bewakers te laten verongelukken door langs hun benen te strijken, terwijl ze wegliepen. Moet dit ook eens proberen als ze de trap aflopen.
Vanmiddag opnieuw een poging gedaan duidelijk te maken, hoezeer ik mijn bewakers minacht. Heb weer op hun antieke stoel gekotst. Memo: moet dit beslist nog eens doen, maar dan in hun bed. Plant vernield! Witte dingen blijken gevaarlijke netten te zijn, waarin je met je blijft nagels vasthaken. Mannetjesbewaker heeft mij losgemaakt en in de gang gezet. Dat rode haar op de trap is wel leuk om los te krabben. Grappig spul.

Eindelijk vers vlees; een muis gevangen! Vervolgens heb ik het onthoofde lijk op de mat gelegd. De zoveelste poging om duidelijk te maken waartoe een kat in staat is en tevens ontzag in te boezemen voor deze gevaarlijke jager. De boodschap kwam echter niet over. In plaats van walging toonden ze alleen maar begrip. Ik snap niks van die lui. Vooral dat vrouwtjesmens. Gisteren sprong ze bijna op de kast, toen ze de nog levende muis door de keuken zag rennen. Je reinste psychologische oorlogsvoering!
Ik ben er nu achter hoe sadistisch mijn bewakers eigenlijk wel kunnen zijn. Gelukkig heb ik nog een flinke krab kunnen uitdelen en heb ik mijn behoefte naast de kattenbak gedeponeerd recht in de schoenen van de hoofdbewaker. Ooh yeah!

Vandaag hadden de bewakers een bijeenkomst met soortgenoten. Er werd veel gedronken en gelachen en ik werd in een andere cel opgesloten. Ik begreep dat het iets te maken had met een “allergie”. Daar moet ik meer over zien te weten te komen. Dat “allergiewapen” valt vast wel uit te buiten.
Ik ben ervan overtuigd dat mijn medegevangenen sukkels zijn, en ook nog eens heulen met de vijand. De hond wordt vaak losgelaten, maar die mafkees komt altijd terug! Absoluut gestoord. En bovendien stinkt hij als een natte dweil. En dan is er ook nog die rare vogel. Dat móét een verklikker zijn. Hij praat te veel met de bewakers. “Lorre” moet een soort code zijn. Ik weet zeker dat hij mijn hele doen en laten doorbrieft. Hij wordt betaald in crackers en pinda’s. Waarschijnlijk zit hij daarom in een soort veiligheidskooi. Maar eens komt de dag, en dan….Vers vlees pour moi! De gek heeft niet eens in de gaten, dat ik daarom naar hem zit te grijnzen.

Ze zijn al de hele dag in huis. Heee, kijk nou een stukje touw… Hebbes!!! Ah barst, daar zit dat vrouwmens weer achter. Lach niet zo stom, mens. Anders zal ik wel even mijn nagels in je …, HAH die was raak!! Domdidomdiom…
Ik moet de rest van deze dag maar eens besteden om een goed ontsnappingsplan te bedenken. Maar eerst ga ik nog even lekker uitgebreid voor de open haard liggen…………