Uit het dagboek van Michael

Vandaag was de dag van de lach.

Ik stond op en zette het plaatje van Willeke Alberti op. “Carolientje wil een man.”

Ik wil een vrouw, dus dat zat wel goed.

Daarna keek ik naar zondag met Lubach, een hilarische show waar ik verslingerd aan geraakt was. Pa stond op en het was aan de tafel gekscheren en lachen geblazen, we deden elk onze duit in het zakje. Dit zijn topdagen waarop alle problemen naar de achtergrond verschoven werden, en hey, lachen is gezond. Ik had contact met Leila, mijn eerste lief en steunpilaar die ik onheus had behandeld. Eindelijk lijkt mijn leven op de rails te komen. Na een dag als gisteren waar ik niets wou eten en geregeld met een tandenborstel ging kotsen was dat een hele verbetering, ik at terug normaal en voelde me goed. Oké, we zijn de minst welvarende van de familie maar je kan je altijd blindstaren op wat een ander heeft. Dat brengt enkel stress met zich mee. Je fortuin kan een obsessie worden, verslaafd aan geld, het is een kwaal die de mensen om je heen aardig averij kunnen doen oplopen. We keken naar de Revenant met Leonardo Di Caprio, voor mij een topacteur die geheid voor een goeie prent stond. Het verhaal van een man die zijn dode zoon wou vergelden die gepleegd werd door een doorslechte man die hem voor dood achter liet na een confrontatie met een beer die haar jongen beschermde. Ik begrijp nog altijd niet hoe ze die scene konden filmen. Die beer had klauwen en hij leek op een authentieke manier met Di Caprio te worstelen, hem met zijn klauwen zware kwetsuren toebrengend. Je kon zien dat hier geen geavanceerd CGI computer programma voor gebruikt was. En dan die natuur, allemaal ongerept, eindeloze wouden, prachtige bergen. Het stemde me hoopvol dat er nog zo’n natuurpracht te vinden was op Moedertje Aarde die door de mens zo ondankbaar wordt behandeld.

De Indianen werden realistisch afgeschilderd. Hun haat voor de pelsen rovende blanke. De manier waarop ze door de Fransen werden behandeld. En hun zoektocht naar een gevangen Indiaanse prinses. Dat was een stukje uit de bodemloze beerput van Amerika die het liefst bedekt bleef onder holle frasen van Amerikanen die het hebben over de land van de vrijheid. Daarom dat Indianen nog steeds in reservaten zaten.

Ik geef het eerlijk toe, ik ben geen fan van de Verenigde staten die in oorlog een winstgevende onderneming zagen en werkloze schoolverlaters hun vuile werk lieten doen. Ze zetten overal dictators af maar de situatie daarna, de bomaanslagen, de interne verdeeldheid dat lijken ze niet op te merken. Overal waar de Arabische lente is neergestreken vechten Sjiieten tegen Soennieten, prediken Salafisten hun haatboodschap tegen het westen.

En ik houd mijn hart vast als Trump aan de macht komt. Hoe die zolang in de running geweest is en nog steeds is gaat er bij mij niet in. Hij vertoond de waanzin van een dictator, en grijpt alles aan om keihard uit te halen. Hillary Clinton had een longontsteking, dat zou haar niet waardig maken als president. Trump is een geesteszieke rijkeluiszoon die naast lucratieve activiteiten ook flink wat rampen op zijn conto heeft en op de kap van mensen die hem vertrouwden schoon schip maakte.

Maar, hey, het is de dag van de lach. Even laat ik het doemdenken voor wat het is en besef ik hou leuk het leven aan de keukentafel is met pa die herstellende van zijn operatie flink op dreef was. Dat onze zwaarlijvige hond vierhonderd gram is vermagerd en nu van zesentwintig naar twintig kilo ging was de kers op de taart.

Ik dieet ook, maar je ziet door het bos de bomen niet meer. Jojo effecten, caloriearm dieet, vetarm dieet, crashdieet zoals het fruitdieet. Sorry jongens dat ik even geen synoniemen voor dieet vind.

Dat was gisteren, vandaag schrijf ik wat er in mijn dagboek staat.