Uit het dagboek van Michaël

Ik heb besloten mijn columns persoonlijker te maken. Dat is toch wat authentieker dan de wereldproblematiek uit de doeken te doen. Ook research op het net of in boeken hoeft zo niet en ja, ik denk dat ik er me een stuk comfortabeler ga  bij voelen. Dus alvast bedankt als je dit leest J

Marijke van het mobiel team kwam vandaag, gratis een luisterend oor aan huis. Ik kwam teruggekrabbeld uit een kanjer van een depressie. Ik was gisterennacht al wat gifplanten aan het koken om het extract op te drinken. Gelukkig was mijn ma wakker geworden. Op het moment dat Marijke belde werd ik wakker door gestomp op de trap, moeder deed open. Ik voelde me veel beter. Ik kan zelfs zeggen wat hypomaan. Dan ben je erg druk en barst je van de creativiteit. We brachten mijn ziekte verder in beeld. Ma kwam erbij zitten want het ging over wat anderen in mijn geval konden doen. Dat blijkt niet heel veel te zijn. De psychiater bellen in uiterste nood. Het uur vloog voorbij. Nu gingen we pa bezoeken in het hospitaal. Jaren van roken liet zijn taks na in de vorm van een stent. Midden in het spitsuur dat pubers door de scholen uitgebraakt werden. Twee giechelende tienermeisjes op een fiets, de bestuurster selfies aan het maken van haar en haar wiebelende passagier. Ik hoop dat de ouders een goeie familiale verzekering hebben want als ze zo doorgaan halen ze hun huiswerk niet.

Pa was niet op zijn kamer. Een verpleegster stond ons te woord.

‘Mijnheer Janssens ligt nog op de ontwaakkamer, u kunt beter nog eens terug komen,’ zei de prinses aller prinsessen die me het gevoel gaf een vruchtbaar man te zijn

‘Maar hij is al van zeven uur vanmorgen opgenomen,’ zei ma

‘En om acht uur belde hij me dat zijn ballen al geschoren waren,’ voegde ik er schalks aan toe.

Ze lachte. Ik smolt weg.

‘Het is gebruikelijk dat er enige vertraging is.’

Na een vriendelijke groet gingen we naar de cafetaria. Ik herkende de Spaanse opdienster, geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Ze was flink aangekomen, hier werk je jezelf nochtans in de richting van een ranke leest. Eén iemand om op te dienen en een andere om de bestellingen af te werken. Als manager zou ik zoiets niet kunnen aanzien, maar hé, niemand klaagt dat ze een half uur op hun drank moeten wachten dus waarom geld door ramen en deuren gooien. Je moet weten dat er tussen topmanagers vele psychopaten zitten.

Ik ging een sigaret gaan roken. De grote asbak puilde uit. De tanden fee die je tand van onder je kussen plukt en er wat geld in ruil voor geeft ken ik, de peukenfee moeten ze nog uitvinden, dan zou ik  tenminste nog enige kosten van deze dure gewoonte kunnen recupereren.

Weer naar de kamer. Nog steeds geen pa te zien. Jezus, en ik dacht dat een stent steken geen donder moeilijk was. Maar pa slaapt wel graag uit. Dus zat er niets anders op dan naar huis te gaan.

‘Ik ga even zijn toilet gebruiken.’ zei ik mijn rits al openend.

‘Je kan toch beneden gaan?’ vermaande ma me met aandrang
Ik hosselde er op los.

Op de terug weg zag ik bij de nieuwe bakker een knap serveerstertje. Ik schreef in mijn hoofd een gedichtje voor haar die ik samen met een stukje taart op Valentijn aan haar zou overhandigen.

De bakker weet ze te bakken,

maar diende jij niet bij me op zou ik hier mijn boeltje pakken.

Groetjes