Uitdeelvrouwtje

Twee appels liggen naast me op het bureau. Geboren uit mahoniehout. Roodglanzend blinken zij in flauw maarts licht. Zij slapen nog een beetje, stilletjes in het donkerte van hun ogen dicht.

Vanmiddag eet ik ze op, als toetjes na de lunch. Een dagelijks terugkerend ritueel, met collega’s samen eten. Smaakvol maar niet altijd veelzeggend. Boven creatieve fruit- en groentehapjes zindert stilte rond.

Zo af en toe wordt er gelachen om berichten uit de Metro, vierkant spits. Collega’s dreunen luid en duidelijk horoscopen aan mij op. Met dank aan trein, tram, bus en metro raakt een Telegraaf op deze wijze, zijn roddelblaadjes in no time kwijt.

De uitdeelvrouw bij het station staat er wat verloren bij en groet vanuit haar automatische piloot. Nooit vliegt zij uit tegen onbeleefde klanten om hun oren eens te wassen. De gedachte alleen al spoelt nooit door haar goedgemutste hoofd.

Het liefst was zij machinist geworden, koploper van haar eigen trein. Een carrière op de rails, alles mooi gevat in goede banen. Het heeft nog niet zo mogen zijn. Dagelijks, behalve in het weekend, leest zij haar eigen Spits en Metro, hunkerend op zoek naar vacatures.

Goede referenties heeft de uitdeelvrouw meer dan zat. Zij schudt ze dagelijks de hand. En ja, zij beschikt ook over voldoende competenties. Vooral in communiceren is zij een kei. Mondeling, schriftelijk, het maakt haar allemaal niet uit, zij is transparant en duidelijk en bovenal rotsvast.

Het uitdeelvrouwtje is de ultieme kandidaat voor eender welke vacature. Maak daarom vrij baan voor haar, op haar valt sowieso te bouwen. Gewapend met troffel en speer gaat zij op zoek. Potverdorie, aan haar zal geen machiniste verloren gaan.

Mien deelt uit