Uitfluiter

Deze zondag had ik, alszijnde atheïst, een vrije zondag. Nadat ik mij een uurtje had vermaakt met het tellen van mijn tenen, een bezigheid waar ik mij om de zoveel keren het leplazerus van schrik aangezien iedereen zich wel eens vertelt, begon de verveling toch toe te slaan. Ik heb toen besloten om mij aan te sluiten bij een Indiaans muzikantengezelschap. Ik nam mijn scheidsrechtersfluitje mee naar de stad, waar ze hun concerten altijd ten gehoren brachten. Ik ben toen naast hen gaan staan en ben zachtjes op de maat van hun muziek mee gaan fluiten, geheel niet onverdienstelijk al zeg ik het zelf. Toen ik mijn medemuzikanten na het derde nummer aankeek, zag ik hen allen ‘nee’ schudden. Een minder cultureel begaafd persoon had dit misschien verkeerd opgevat, maar ik had allang geleerd dat ‘nee’ in het Indiaans ‘ja’ betekende. Ik kon wel aannemen dat dit voor zowel het gesproken woord als de gebaren geldde.

Aangemoedigd door mijn muzikantenmaatjes verplaatste ik mij van de zijkant precies in hun midden. Het feit dat ze dicht op elkaar bleven staan toen ik in hun midden door probeerde te dringen voelde als een warme omhelzing aan. Het volgende nummer begon vanuit de ghettoblaster te klinken, mijn moment was daar. Tussen de amateuristische palmfluitgeluiden klonk het fijn afgestemde geluid van mijn scheidsrechtersfluit. Ik zat zo in mijn eigen muziek, dat ik de rest niet meer hoorde. Toen ik één oog opendeed, zag ik dat het publiek hetzelfde gevoel ervaarde; ze keken mij allemaal met grote ogen aan. Ik gaf alles wat ik had terwijl mijn wangen rood kleurde van de spanning die ik op het kleine fluitje zette. Blauwe spikkeltjes drongen mijn blikveld binnen terwijl ik mijn laatste adem aan de muziek gaf.

Een beroerd getingel drong mijn uiterst muzikaal begaafde geest binnen, waardoor ik plots stopte met fluiten. Ook mijn Indiaanse medemuzikanten, die overigens uit respect voor mijn talent al eerder gestopt waren, keken niet meer naar hun instrumenten om. Een ziekelijk verdraaid deuntje, wat als het nummer ‘Bij ons in de Jordaan’ moest doorgaan, kwam op ons afrijden. Een draaiorgel. Mechanische muziek. De Indianen keken beteuterd naar dit apparaat, dat moeiteloos een enorm repetoire afwerkte. Geen noot werd valsgespeeld, geen toon ging uit de maat.

Ik heb toen, samen met mijn Indiaanse vrienden mijn spullen gepakt. Ik ben weer thuis op mijn bank gaan zitten en heb mijn fluitje opgeborgen. Vervangen door een brok hoogstaande techniek, wie had dat gedacht.