“Uitvaartliefde”

Gisteren heb ik een uitvaart mogen begeleiden. Mijn rol in het geheel was volkomen beroepsmatig en volgens een zeer strakgezette planning vanuit de familie. De uitvaartondernemer uit Den Haag en c’est moi waren dan ook semi-marionetten aan touwtjes waarbij de familie de regie over ons voerde. Ik moet eerlijk bekennen dat de familie echt hun ding uitvoerde, zoals zij dit zelf voor ogen hadden. Eigentijds, modern, wulps en bij voorbaat al uitdagend en afgezet tegen nederlandse maatstaven: extravert!
Een kwartier na aanvang van de formele dienst, werd ik ondanks mijn vooroordeel geboeid en betrokken in het geheel. Gespiegeld aan mijn eigen levensloop begon ik te constateren dat deze mensen elkaar kenden, van elkaar hielden, een eigen stijl hadden en een natuurlijk intellekt uitstraalden waardoor ik tussen “de verplichte nummers” door, wegdroomde naar hoe graag ik dit zou willen inbouwen in mijn leven, en begon spontaan met een concept planning hoe ik mijn (schoon)familie zo ver zou kunnen krijgen.

Weer een uur verder begon de glans van de bijeenkomst minder glans te krijgen, dit duurde wel echt lang allemaal, maar in vertrouwen tot wat deze mensen tot nu toe hadden laten zien en ons hadden laten beleven , dwong ik mij zelf te denken: Heerlijk, deze mensen doen HUN ding, ze kunnen dit maar 1x doen, dus vooral doen mensen! Als we na het theater een concert of film gaan, zitten we toch ook 2 uur achtereen “moeiteloos” . Na het verlopen oftewel het uitlopen van de bijeenkomst werd de voorgaande vergelijking steeds treffender. Anderhalf uur na aanvang werd de sfeer meliger en neigde het geheel niet meer als een eerbetoon aan de overledene maar werd het steeds meer een show. De knuffeltjes, hi- en lowfives begonnen ook afbreuk te doen aan al het voorafgaande. Waar een halfuur eerder mij de toespraken, voordrachten, liedjes, gedichten en anekdotes mateloos boeiden, begon er een licht gevoel van onbehagen op te komen. Waar ik eerder nog bedacht, wat een geweldige man de overledene moet zijn geweest door dit in de opvoeding aan zijn nageslacht natelaten, beklom mij steeds meer het gevoel, dit is te veel, oftewel OVER THE TOP! Professioneel en beroepsmatig spiedend door de zaal, kreeg ik hiervan bevesting. In het overdonderend “geweld” zatten ook de “onzichtbaren” die met een bedenkelijk gezicht het zijnde hiervan dachten.
Na bijna 2 uur, en dat was “gelukkig” geen 5 minuten later, anders hadden we de Wave nog mogen meemaken, werd de overledene onder gejoel en luid applaus de zaal uitgedragen.

Weer een 1 uur later mocht ik de familie wederom verwelkomen, na de koffie & broodjes vooraf, was het nu de tijd voor de vooraf bestelde borrel en koude en warme garnituur. Op zich niet volgens gebruikelijke bekende nederlandse maatstaven, maar niets mis mee toch. Ik steun mij hierbij in de gedachte dat de overledene het oke vondt zo! Waar hij heen was gegaan, zou het beter voor hem zijn en hij zou daar weer de cirkel opnieuw bewandelen, zijn eerste verjaardag weer gaan vieren. De familie vierde bij mij op deze plaats met hem mee. Niets mis mee toch! Toch ….. ja …… zuipen is ook vieren, vreten is ook vieren, lachen en proosten, het doornemen van de huisverbouwing inclusief de plattegronden, het acceleratievermogen van de nieuwe BMW zijn toch ook onderwerpen die horen op een feestje, toch?
Wederom beroepsmatig spiedend om me heen, dezelfde “onzichtbare” mensen op de meest donkere onzichtbare plaatsen zien zitten, stevig hun jas vastklemmend, afwachtend voor de juiste timing om van dit feestje afscheid te kunnen nemen.
Na mijn team te hebben geïnstrueerd vooral introvert te blijven, met als reden: Als de “onzichtbaren” nadien bezwaar gaan maken hebben de mensen het feestje gemaakt, niet wij!
Spontaan werd besloten met hun allen te gaan eten bij een plaatselijk restaurant bij ons in de buurt. Waar dat was, dat liet zich niet moeilijk raden, de harde kern liep in polonaise bij ons de deur uit, onder het gejoel van …WOKKEN, WOKKEN, WOKKEN!

Eigenlijk heb ik nog niet over de overledene gehad, dat is ook niet zo raar, ik weet nu nog niet zoveel van deze man. Dus wie ben ik om een mening over de familie te vormen. Hij kon prachtige gedichten schrijven, was een filosoof, deed wat ie deed met volle overgave en afgelopen zondag was ie het zat en moedertje natuur bediende hem op zijn wenken. In een van de toespraken in het “boeiende uur” werd gezegd en ik citeer: Pap, .. als ik om me heen kijk zie ik in de gezichten om me heen, in de broers, zussen, kinderen, neven en nichten allemaal een beetje jouw, en dat voelt goed! Moet ik hieruit concluderen dat het leven van de man één groot extravert feestje was? Goed gedaan man!

Ja, goed gedaan man! En toch hoop ik stiekum dat als bij mijn afscheidt er zo’n feestje wordt gehouden, en ik vooraf heb kunnen meedelen dat het ok is zo, dat er ook al tijdens “mijn” bijeenkomst een traantje vloeit. Niet al te zichtbaar, niet al te veel, maar toch als bevestiging dat ik er dan niet meer zal zijn, vanavond niet, morgen niet, nooit niet. Ik zou dat ervaren als een heel groot compliment naar mij toe.