Uitzonderlijk

Voordat ik er zelf aan onderdoor zou gaan, moest ik er hoognodig even een dagje tussenuit. Het zijn voor mij hoogtij dagen die gepaard gaan met een extreme drukte. En omdat ik niet wilde dat de werkstress de nagel aan mijn doodskist zou worden, was even wat afleiding dan ook geen overbodige luxe maar pure noodzaak. He, he, dat was me het dagje wel. Ik besloot mijn verlengde zwarte limousine met getinte ruiten eens te laten staan om met het openbaar vervoer naar Amsterdam te gaan. Heerlijk, even geen rust maar de drukte van een metropool. Mijn onbekendheid hiermee leidde wel tot hilarische situaties.

In Amsterdam aangekomen, loop ik door een doodeenvoudige wijk en dacht: hier zou ik nog niet de Pijp uit willen gaan. Ik deed het toch maar want ik had nog meer plannen voor vandaag. Zo heb ik namelijk sinds enige tijd mailcontact met Hein. Het scheen niet zo goed met hem te gaan, reden om hem eens te gaan bezoeken. Geschrokken van zijn toestand, ben ik doodongelukkig met de dood op mijn hielen maar weer vertrokken. Wat was hij mager geworden zeg! En totaal anders dan ik me had voorgesteld van de foto’s die ik van hem had gezien.

Naar de RAI dan maar, want daar was de vakantiebeurs. Fijn, folders verzamelen over mijn favoriete vakantieland, Duitsland! Omdat ik in dit land door de vele ausfarten weer aan mijn werk wordt herinnerd, wilde ik dit jaar eens goed voorbereid op reis gaan en de snelwegen mijden. Aan het geslenter door de menigte heb ik echter wel een broertje dood. Het deed me weer aan mijn werk denken, dat ik nu juist vandaag even wilde vergeten.

Snel het centrum dan maar in. Het sterft daar van de mensen dus daar moest het wel leven. En dat zou me de afleiding geven die ik zocht vandaag. Het winkelende kooppubliek, voornamelijk bestaande uit uitgezakte lijken, maakte me echter niet vrolijker. Ik heb wel een heerlijke namiddag in het theater gehad alwaar ik me heb doodgelachen om de klucht die daar gespeeld werd.

Op de terugweg nam ik, voor de verandering, de trein vanwaar ik de laatste tijd zo vaak mijn handel af moet schrapen. Nu hoor ik mensen altijd klagen over de vertragingen bij de spoorwegen, maar ik moet zeggen dat mijn trein prima op tijd was. Is dat nu wat ze noemen perron geluk? Gelukkig was de trein niet op een dood spoor beland en arriveerde ik, mede dankzij de machinist die zijn voet niet van de dodemansknop haalde, mijn vertrouwde woonplaats ’s avonds bijtijds. Dodelijk vermoeid na deze enerverende dag, afgesloten met een dodemansrit in de taxi, kwam ik thuis.

Vakidioot als ik ben, sla ik dan toch weer de krant open om koppen te snellen. Heeft die Arakat, met al zijn levens, nu eindelijk het tijdelijke voor het eeuwige geruild? En naar het schijnt via natuurlijke weg. Dat is nog eens nieuws in die contreien want meestal helpt men elkaar daar graag een handje. Met de groeiende vergrijzing in het vooruitzicht hebben wij uitvaartverzorgers hier te lande gelukkig ook niets te klagen bedenk ik me dan. Door naar de pagina met overlijdensadvertenties. Wie is er nu weer gestopt met roken en kan ik nog een laatste vuurtje aanbieden? Nog even denk ik terug aan de onbezorgde dag van vandaag. Zo’n dagje uit blijft voor mij toch altijd uit zonder lijk.