Utopia

[b]Alweer[/b] 14 jaar geleden. Voor het eerst zonder ouders op vakantie. Wat een vrijheid! Met alleen maar jongeren ergens in Nederland op een camping alles doen wat God verboden heeft (niet dat God en ik zo close zijn, maar da’s een heel ander verhaal). Tentjes hutje aan mutje opgesteld en omdat je praktisch bij elkaar inwoonde, had je instant vriendjes en vriendinnetjes en deed je alles samen. Van ontbijt tot nachtelijke zuipfestijnen aan toe. Jammer alleen, dat één van die gezellige avonden verstrekkende gevolgen heeft gehad. De bewoner van onze buurtent had namelijk iets héél speciaals voor ons. Na het avondeten kreeg ieder er één. Lurkend aan dit Indonesische kruidenstaafje met 600mg nicotine (ok, laat het 8mg geweest zijn), is m’n nicotinereceptor bruut wakker geschud en heeft tot op heden geweigerd weer in te slapen. Als ik had geweten dat die eerste teugen van vrijheid me zo duur zouden komen te staan, had ik die avond vriendelijk bedankt.

Al 14 jaar blèrt de receptor elk uur om z’n prijzige voeding en zoals een brave moeder betaamt krijgt het keurig op tijd z’n eten, in de hoop dat het nu eens een paar uur doorslaapt zonder te jengelen. Maar het voeden van dit monster wordt steeds lastiger. Nergens zijn we meer gewenst. We worden geweerd uit huizen, kantoren en andere openbare gelegenheden of verbannen naar een speciaal voor ‘die’ rokers bedoeld hoekje. Verloren staan we te zogen in smerige hokken, op balkons en terrassen. Weer of geen weer. De kroeg ons laatste toevluchtsoord, maar ook dit zal binnenkort verdwijnen.

Het eens zo geliefde en later gedoogde monster is door de jaren heen een alles verslindende paria geworden. Het stinkt, het is duur, slecht voor de gezondheid en heeft daarbij ook nog eens de mogelijkheid om te beschikken over leven en dood. Iedereen heeft er een mening over en niemand zal rusten tot het monster uitgeroeid is.

Op zich een positieve ontwikkeling als je het mij vraagt, maar ondertussen ben ik nog steeds verslaafd. Elke poging om te stoppen, is op niets uitgelopen. Waarom? Omdat ik het stiekem gewoon niet wil. Ik ben gehecht geraakt aan m’n monster. Pleister, kauwgom, naalden en laser vervangen niet de (psychologische behoefte aan een) sigaret. Ik wil nog geen gedag zeggen, alle tegenargumenten ten spijt. En zolang ik geen afstand kan nemen, gaat stoppen me niet lukken. Of hoeft het misschien niet…?!

Er gloort nieuwe hoop aan de horizon van de verstokte roker, in de vorm van de SuperSmoker. Een elektrisch oplaadbare sigaret, waar je nicotinecartridges in moet stoppen. Vele malen goedkoper dan sigaretten, bevat geen schadelijke stoffen, maar wel het op zichzelf onschadelijke nicotine. Bonus: ook al zit er geen tabak in, het schijnt er wel naar te smaken, er komt rook uit, maar er komt geen as van af en stinkt niet. Tenminste, dat is waarmee geadverteerd wordt…

Maar stel dat het waar is, doe mij dan alsjeblieft zo’n SuperSmoker! Net in ons landje geïntroduceerd, dus ik heb er nog geen gebruik van kunnen maken, maar hoe briljant zou het zijn om nooit meer afscheid te hoeven nemen van roken? Hoe fantastisch als iedereen aan de SuperSmoker gaat hijsen! Geen sigarettenautomaten meer in de kroeg, maar oplaadpunten! Geen nare ziektes meer, geen dood meer, geen gezeur meer over meeroken. Weg met alle betuttelende (maar o zo nodige) maatregelen!

En komt er dan een tijd, dat we tegen onze kleinkinderen zullen zeggen:
“In onze tijd kon je nog doodgaan aan roken!”

Utopia? Ik hoop van niet!

(voor meer informatie zie www.supersmoker.nl)