Voor de eerste keer sinds ik er werk, hoop ik dat er vanavond geen mensen komen eten.
Een onverwachte en zeldzame vrije avond, en de zon schijnt! Ik gooi snel mijn fiets neer en ren naar boven om me te ontdoen van de verplichte spijkerbroek, zwarte schoenen en een zwart bloesje; deze maken plaats voor een rokje en een hemdje. Als ik mazzel heb kan ik nog twee uurtjes lekker in de tuin zitten! En dan bedenk ik dat ik geen eten in huis heb, iets waar je zelden rekening mee hoeft te houden als je in een restaurant werkt. Ik pak mijn fiets weer. Dat ik drie supermarkten af moet voor ik er één vind die nog open is op zaterdagavond kwart over zes, geeft niks. Het windje is heerlijk, de mensen zijn vrolijk, en hier en daar komt een verschroeid-vlees lucht uit een achtertuin; maar wat wil je met een ‘zomer’ waar men amper heeft kunnen oefenen met barbecuen. Het ruikt naar gezellige zaterdagavonden met thuisblijvende familie en vrienden, en dat is mooi.

Weer thuis met de boodschappen check ik mijn telefoon. Kwart voor zeven: niks. Het genieten kan beginnen! Stom eigenlijk dat ik zei dat ze me mochten bellen als het toch nog druk zou worden. Ik duik de tuin in met een heerlijke zomersalade – al zeg ik het zelf. Dat is weer eens wat anders dan tussen kwart over vier en half vijf, leunend op de bar, snel snel een paar pizzapunten wegwerken. Ik geniet inderdaad. Vogeltjes. Achter mijn stoel is zit een bij te zoemen op een bloem. Een buurvrouw die de tuin aan veegt, en de buurman van de andere kant is druk met de tuinslang in de weer.

Ik heb geen vakantie dit jaar. Gemiddeld 60 uur per week ben ik aan het werk in het nieuwe restaurant in de stad, en omdat ik werk tot we ’s avonds sluiten, heb ik al lang de zon niet meer in de tuin zien schijnen. Ik leun achterover met mijn handen achter mijn hoofd, en ik merk dat mijn ogen vanzelf langzaam dichtvallen. Avondzonnetje op mijn gezicht. Half acht inmiddels, ze zullen nu wel niet meer bellen… Soms is het leven gewoon goed.

Drie maanden zijn we open nu. De vorige eigenaar liet de zaak achter zonder gasten en een beroerde naam. Aan ons om het restaurant weer op de kaart te zetten, en de naam te zuiveren. Maar vanavond eventjes niet, dank u. Hoewel iedere gast er één is voor ons, hoop ik dat men vandaag even meer ziet in barbecuen met vrienden, of een snel patatje van de friettent langs de strandopgang. Morgen is iedereen weer hartstikke welkom. Vanavond zit ik in de tuin. Tien voor acht. Rust.

Als ik naar binnen loop om een glaasje wijn te pakken, hoor ik vaag een geluid dat niet in de tuin thuis hoort. Even stop ik. Ik hoor het toch verkeerd? Ik loop door. Besluit dan toch maar om te keren. Binnensmonds vervloek ik mijn verantwoordelijkheidsgevoel en neem ik mijn telefoon op. Inderdaad. Dag mooie avond. Dag rust.


Boheme

Ik doe ook maar wat.

7 reacties

SIMBA · 7 augustus 2007 op 12:09

Jammer dat je toch nog moest gaan werken…maar ach, die paar lekkere uurtjes en die heerlijke salade nemen ze je niet meer af!
Leuk geschreven, alleen deze zin, daar viel ik over:
[quote]Achter mijn stoel is zit een bij te zoemen op een bloem. [/quote]

Welkom op ColumnX!

Siebe · 7 augustus 2007 op 12:54

Hoewel lezenderwijs te verwachten viel dat je telefoon nog zou gaan – ik zat er zeg maar ook al op te wachten, het lag er dik genoeg op – een erg leuke column. Je schrijft ook erg leesbaar moet ik zeggen, het leest opvallend lekker.

Ook – maar dat heeft in feite niets met de column te maken, of misschien juist ook weer wel – vind ik de ‘ons’-vorm ten aanzien van het restaurant waar je werkt erg opvallend om te lezen. Verbaast het je, met zo’n instelling en vermoedelijk ook dat soort collega’s, dan nog steeds dat je telefoon ging? Die nieuwe eigenaar mag zich gelukkig prijzen geloof ik.

Een erg acceptabel debuut kortom.

Bienvenue,

S.

lisa-marie · 7 augustus 2007 op 13:18

leuke sfeertekening en leest vlot weg. 🙂

arta · 7 augustus 2007 op 13:55

Leuk geschreven!
🙂

Quinn · 7 augustus 2007 op 17:09

Hmm, zomeravonden… heerlijk! Alleen duurde die van jou maar een halfuurtje 😉 Welkom op CX 🙂

Shitonya · 8 augustus 2007 op 09:08

Godverdomd, wat een slaapverwekkend verhaal.. niet echt mijn smaak..leuk voor de Libelle maar verder..

pepe · 8 augustus 2007 op 13:04

Ik hoop er nog een ander avondje rust voor je is geweest. Werken in de horeca is zwoegen. Suc6 ermee.
Het las lekker weg, ik ben benieuwd naar een volgend schrijven van jouw hand.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder