Vakantietraditie

Kapitalen worden uitgegeven in dure oorden, elke overbodige verkwisting is razendsnel weg gerelativeerd. Het maakt niet uit, na een paar weken stopt die gekte vanzelf weer. Het is de vakantietraditie. Maanden geleden is er geboekt en al die tijd ziet de vakantieganger er naar uit om alle mogelijke en onmogelijke financiële, rationele en gevoelsmatige grenzen te verleggen. De thuisblijver vindt het gewoon absurd, hij heeft gelijk. Door de vakantieganger wordt deze uiteraard beticht van jaloezie, zo hoeft hij niet over zijn eigen idioterieën na te denken.

Onze vakantietraditie is in het leven geroepen om te relaxen. De ongekende stress die mensen zich op hals halen om van ontspanning te genieten kost hier en daar iemand de kop of het hart, maar ja, dat hoort erbij. Eigenlijk is het allemaal heel natuurlijk, vakantiegangers doen namelijk hetzelfde als de gnoes in Afrika. Die beesten halen de uitgestrekte weiden aan de overkant van de rivier vaak niet, omdat ze verdrinken of als krokodillenvoer het loodje leggen. Zo haalt menig mens zijn vakantiebestemming ook niet. Lachen toch, als je er nuchter over nadenkt. Wij kunnen dat wel, nadenken. Gnoes niet. Die springen traditiegetrouw in een levensgevaarlijke rivier terwijl er aan de kant waar ze staan ook heus nog wel “gnoeg” te eten is. Zij weten niet beter en horen te springen. Waarom doen vakantiegangers dan zoals gnoes springen ze elk jaar in de vakantietraditie? Simpelweg omdat het hoort.

Op weg naar genoeg redenen om te klagen, in het bijzonder over de prijzen die portemonnees laten rammelen en spijzen waarvan darmen zodanig gaan rommelen dat menig vulkaan jaloers zou zijn op de daaropvolgende uitbarsting, vervoeren vakantiegangers zich opeengepakt in de auto. Deze laat zich vol goede moed naar de snelweg rijden, om vervolgens aansluiting te vinden in de filepolonaise. Vakantiegangers gaan niet gelijk mokken, want dat hoort niet. De reis duurt nog lang, maar gelukkig weet niemand die tussen de wielen zit hoe lang nog precies.

Tussen twee slechte buien door – een gecreëerd door moeder natuur en een zelf gemaakte – sukkelt hij door. Op weg naar Luxemburg natuurlijk, om te tanken, want dat hoort. De vakantieganger lijdt graag, zodat hij het thuisfront na die paar weken weer meer waardeert. Hij kan zelfs geen afscheid nemen van het Hollandse fileleed, want als hij door kan rijden, zoekt hij vrijwillig de rij voor de pomp in Luxemburg op. Het vakantievoordeel van hooguit € 15,- op een tank brandstof wordt minstens dubbel uitgegeven aan lekkers in de shop. De prijs van de ergernis van het wachten, de vieze toiletten en de noodgedwongen heel ver weg geparkeerde auto laat zich niet in geld uitdrukken. Althans, zeker niet in positieve zin. Het eerste sterke verhaal voor de thuisblijvers zit wel in de spreekwoordelijke knip: “Zo hé, dat was mazzel. Het reed vlotjes door naar Luxemburg” (da’s ongelogen waar, want in de woonwijk thuis kon doorgereden worden) “en daar is een leuke cent bespaard (over de shop en de rest wordt met geen woord gerept) “dus al met al was het een goed begin van de vakantie!”

Het drama van niet ingelopen wandelschoenen, lekkende tenten, failliete hotels en sollicitaties naar echtscheidingen waar vakantie juist niet voor bedoeld is, laat ik achterwege. Ik houd het oppervlakkig want jij moet nog weg. Graag hoor ik van jou hoe je het hebt gehad!