Valentijn

Ik ben nijdig. Pisnijdig. En dat komt door die naarling van een melkmuil die in aan het eind van de poort woont. Dat stuk onbenul dat het bloed onder mijn nagels vandaan haalt. En o wee als ik hem in mijn handen krijg. Ik garandeer dat ik niet voor de gevolgen insta. Ik weet hoe hij heet. Zijn naam is Valentijn. En deze loverboy probeert mijn meiden te versieren. Talloze malen paradeert hij voorbij en loert dan ongegeneerd naar binnen.En als hij nu nog tot de categorie ‘lekker stuk’ behoort… Niet dus, hij is vadsig, stinkt een uur in de wind en ziet er niet uit met dat glimmende plakhaar en dat vlassige snorretje. Hondsbrutaal is hij ook nog. Luid en duidelijk kondigt hij zijn komst aan. En mijn tienermeisjes vinden al die aandacht reuze spannend. Draaien met hun achterste, tutten zich op en lonken naar buiten. Dat lellebellengedrag, pik ik niet. Zolang hij rondsluipt, hebben zij huisarrest.

Valentijn is niet te vertrouwen. Hij is hitsig, versiert meiden bij de vleet en vrijt onveilig. Zijn gedrag is schichtig. Als ik hem aankijk, ontwijkt hij mijn blik. Als ik hem aanspreek, loopt hij weg. Ik weet precies waar hij woont. Ik ben zelfs langs geweest voor een goed gesprek. Maar ik werd afgesnauwd en de deur klapte bijna voor mijn neus dicht. Zij vinden dat Valentijn moeilijk opvoedbaar, en de straat voor iedereen is. Met mijn voet tussen deur en kozijn gekneld, schreeuwde ik dat ik hen aansprakelijk stel voor de eventuele gevolgen.

Waar ik zo bang voor was, is vandaag gebeurd. Hij is binnengedrongen. Als ik mijn huis binnenstap zie ik meteen dat het bovenraampje van de keuken verder openstaat dan gebruikelijk. Ik ruik zijn lichaamsgeur. Mijn oudste zit met een uitgestreken smoelwerk op de bank. Mijn jongste is in geen velden of wegen te bekennen. Ik vermoed het ergste en sluip zachtjes naar boven. Op mijn bed ligt mijn jongste in diepe slaap. Ik doe het licht aan, buk, en kijk onder het bed. Valentijn is weg maar heeft zijn sporen als visitekaartje achtergelaten. Mijn oudste is me gevolgd en geeft poeslieve slijmkopjes tegen mijn kuit. De jongste rekt zich verheerlijkt uit, zucht diep, kreunt en glijdt weg in een gelukzalige droom.

Spinnijdig, vul ik een emmer met sop en schrob alles op sproeihoogte schoon. Het zal nog dagenlang duren voordat die smerige pislucht van die rooie rotkater is weggetrokken. Maar o wee als ik Valentijn in mijn handen krijg. Ik garandeer dat ik hem eigenhandig castreer.