Vampier zonder tanden

Zijn staalblauwe ogen lijken dwars door me heen te kijken als hij zich over me heen buigt. Ik probeer te ontspannen en doe, zonder dat hij het merkt, een paar ademhalingsoefeningen, die ik me nog van de laatste yogales herinner. Terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd wist, vloekt hij binnensmonds maar toch duidelijk hoorbaar. Ik voel me nog steeds niet op mijn gemak, maar weet niet zo goed hoe ik dat kenbaar moet maken. En dan probeert hij mijn mond iets verder te openen terwijl hij: ‘Het is weer maandag,’ gromt. Toen mijn langste tijd in Frankrijk erop zat, brak er een stuk van mijn kies af. Een kies die een paar weken later ernstig geïnfecteerd raakte, waardoor ik de laatste weken van mijn verblijf in Lyon op pijnstillers leefde. Terug in Nederland werd de kies gerepareerd en de infectie bestreden. Jaren later brak diezelfde kies opnieuw en toen was er geen redden meer aan. Een peperdure kroon bleek de enige oplossing. Last van die kies had ik in de jaren die volgden nooit en mijn tandarts was bij iedere controle weer tevreden.

Toen gingen we verhuizen en vanwege de enorme afstand tussen het oude en het nieuwe huis, hoorde bij die verhuizing onvermijdelijk ook een nieuwe tandarts. Bij de jaarlijkse controle in december werden er foto’s van mijn overigens puntgave gebit gemaakt. ‘Tja,’ zei de nieuwe tandarts, ‘er zit een ontsteking onder die kroon; dat wordt trekken en vervangen door een brug of een implantaat!’ Ik dacht, heel naïef, dat die ontsteking vanzelf wel over zou gaan. Ik voelde er immers niets van? Tot een week geleden.

In de loop van maandag kreeg ik pijn in mijn kaak. Alsof er een enorme binnenbrand woedde, waarvan de vlammen zich langzaam richting mijn oor verplaatsten. Er leek een ritme in de pijn te komen. Iedere ochtend dacht ik bij het opstaan verheugd: ‘Pijn is weg!’ Maar in de loop van de middag bleek die ochtendlijke vreugde steeds weer voorbarig. Uiteindelijk zat er vanmorgen niets anders meer op dan de tandarts te bellen en zijn assistente min of meer te smeken om een spoedconsult.

En daar lig ik dan: weerloos, machteloos en verdoofd. Het licht is zo verblindend, dat tranen een spoor van zout over mijn slapen trekken. Al een half uur lang probeert de tandarts mijn kies, die stevig verankerd zit in mijn kaak, eruit te halen. Op het doekje dat de assistente op mijn borst heeft gelegd, bevindt zich een heel arsenaal aan gereedschappen om die klus te klaren. Ik houd zoveel mogelijk mijn ogen dicht, tegen het licht, maar ook om maar vooral niet te zien wat er allemaal gebeurt. Telkens weer breken kleine stukjes kies af. En ik ben bang dat ik straks mijn mond niet meer kan sluiten, zo hard duwt de tandarts op mijn kaken. Na een uur wrikken, boren, mopperen (de tandarts) en kreunen (ik) doet hij eindelijk zijn mondkapje af. ‘Is hij eruit?’ vraag ik dunnetjes. ‘Ja,’ zegt hij opgewekt, ‘en je mag niet spoelen!’

Thuis wacht mijn dochter. Ik kan zo naar een Halloweenfeest, vindt ze: ‘Met dat opgedroogde bloed in je mondhoek lijk je wel een vampier!’ Een vampier die, als de verdoving een paar uur later is uitgewerkt, als een kleuter een boterhammetje zonder korstjes zit te eten.