Over het algemeen zou je toch denken als je een heel stuk dichter bij het einde komt dat het goed voelt. Maar helaas heb ik daar te veel om gejuicht. Niet was ik vandaag alleen emotioneel uitgeput. Maar bracht het alle gevoelens uit dat huis naar boven. Dingen die je het liefste vergeet en gewoon niet aan wilt denken. Heel de dag hield ik me groot en heb ik niets laten merken hoe zenuwachtig ik ook was. Zo veel mogelijk oog contact proberen te vermijden.
Zodat ik gewoon met mijn leven door kan gaan en hij ook. En niet alleen de gevoelens van hem kwamen terug maar ook van mijn beste vriendin die me gewoon verraden heeft. Nooit in mijn leven heb ik vrienden gehad die me waardeerde voor wie ik ben en wat ik doe voor iedereen. Zelfs in die 3,5 jaar heb ik zoveel gedaan voor mensen dat het mezelf te veel is geworden.
Nu is dit stomme virus er ook nog eens bij gekomen en moet ik dit allemaal alleen dragen omdat mijn therapie niet doorgaat. Ik dacht eindelijk eens een stap te zetten dat ik me mezelf weer kan voelen en nu is zelfs dat weer uitgesteld en weet ik niet eens wanneer het kan doorgaan. Ik heb al 3 maanden moeten wachten. En ik weet niet hoe ik dit vol moet houden en telefonisch kan het niet.
Ik dacht toch wel dat ik sterker zou zijn dan dit maar eerlijk gezegd terwijl ik dit type lopen de tranen over mijn wangen omdat ik het niet aan kan. Ik voel me zo alleen, ik voel al die pijn weer om me heen. En nu kan ik mijn therapie ook nog eens niet beginnen. Dus doe ik het maar zo want ze zeggen vaak wat je dwars zit kun je van je af schrijven. Nou ik zal je wat zeggen dat dit nu op papier staat helpt helemaal niets, ik wou dat het zou helpen.
Zou het die pijn maar weghalen, zou het dat virus maar wegnemen op de wereld. Ik heb geen flauw idee hoe ik nog ruim meer dan een halve maand vol moet houden niet wetende wanneer ik kan beginnen. En ik de draad op kan pakken, me niet meer zo down voel want ik mag dan die medicijnen hebben maar de laatste twee weken helpen ze absoluut niet en ik ben te bang om te bellen. Ik wil niet dat mensen me zien als een zwak meisje. Dat ben ik al mijn hele leven en voor heel even dacht ik eindelijk te kunnen veranderen dingen achter me te laten. Nu is dit zelfs in duigen gevallen door een virus. Maar hopelijk is het gauw over en kan ik tenminste verder.
Want ook al heb ik de beste vriend en de liefde van mijn leven naast mijn zijde ik weet niet waarom ik niet gewoon alleen gelukkig kan zijn. En ik perse aan mezelf wil werken. Want ik ben gelukkig maar ik wil mijn liefste schat gewoon alles kunnen geven en momenteel ben ik niet alles wat ik ben. Raar om dit te zeggen op papier.
Categorieën: Overig
Schrijversmeisje
Een 23 jarige vrouw geboren op twee kerstdag in 1996. Ik ben een emotioneel persoon en leef enorm met mensen mee. Soms wel eens te veel, maar ik ben nog jong, en je bent nooit te oud om te leren. ik hoop hier mooie columns op te zetten over mijn eigen leven maar ook over ander onderwerpen.
1 reactie
Tim uut Kwedamme · 31 maart 2020 op 12:54
Ik weet dat het lastig is. Maar vergeet niet dat je steun hebt. En uiteindelijk als dit allemaal voorbij is dan moet het werk nog wel beginnen. Maar je hebt tijd gehad om nieuwe kanten van jezelf ontdekken. En ik kan het weten, want we hoeven er geen geheim van te maken. Ik ben je partner. En ik sleep je hier doorheen samen! We hebben maanden over gedaan voordat we zagen hoeveel we van elkaar hielden. En we hebben maanden over gedaan om echt samen te komen. Vandaag 3 maanden samen! En ik hoop snel te vieren een half jaar, een jaar en dan vele jaren meer. Maar in al die tijd, lang of kort en ik hoop op lang dan hoop ik dat je kan helpen in deze moeilijke tijden.