Varkenskot

Ik heb ze wel gezien, hoor. Dat stel met die jengelende misbaksels aan het formicatafeltje naast me. En daarnaast, dat vriendelijke oudere echtpaar. Aan hun tongval te horen komen ze uit Noord-Nederland. Maar het meest kijk ik naar hem. Mijn begerige blik trekt zijn broek zowat naar beneden. Hij is Italiaans. Of Algerijns. Jong, ongeschoren en ongetwijfeld ongeletterd. Lege dienbladen opruimen kan hij als geen ander. Als ik in zijn bruine ogen kijk zie ik jou. Klootzak! Net zoals ik jou zag in de ogen van die geile Corsicaanse keuterboer. In het varkenskot bevoelde hij me met zijn eeltige zwarte vingers. Zwart waarvan? Van de grond? Van de varkensstront? Van een kippenkut? Het kon me niets schelen toen hij ze naar binnen schoof. Al waren ze bloedrood geweest van zijn vaders aambeien. En toen hij diep in mij stootte kon het mij al helemaal niets meer schelen. Dieper. Kom maar dieper. In de grote leegte van mijn onderbuik. Die grote leegte waar eigenlijk jouw tweeling zou moeten groeien. Onze tweeling. Maar er groeit niets. En jij bent er ook niet. Ben je er ooit geweest?

Straks ben ik in Italië. En kom ik je weer overal tegen. In een groezelige hotelkamer. Op de achterbank van een Fiat 500. Op de biechtstoel van een cathedraal. Maar je bent er nooit.