Vast besloten

Een gelaten kalmte is over hem neergedaald nu hij tot zijn slotconclusie is gekomen. Het is tijd om zijn voornemen ten uitvoer te brengen. De opmaak van de balans was een worsteling maar de oplossing doodeenvoudig. Je hoeft enkel te sterven om de angst voor de dood te overwinnen. De gedachte daaraan geeft hem de rust in zijn hoofd waar hij zo lang naar op zoek is. Een helder lichtpuntje als een eenzame ster in een duistere hemel ligt hem in het verschiet. Hij neemt een slok van zijn whisky en zet het lege glas resoluut neer op de ronde tafel. De vele kringen erop refereren naar de keren dat hij eenzaam zijn toevlucht zocht bij de geest in de fles waarbij hij ontketend de ziel blootlegde. Het verjaagt zijn demonen wel maar laat zijn gedachten in oneindige cirkels tollen. In de asbak ligt een sigaret opgebrand tot op het filter. In gedachten verzonken had hij deze niet meer aangeraakt nadat hij hem had aangestoken. Misleidend ligt de askegel daar in de asbak terwijl al het genot reeds is vervlogen. Hij staat op, zijn hoofd beneveld door rook en alcohol. Ondanks een materieel en financieel succesvol leven begint hij een laatste gang naar de studeerkamer.

Het is hem niet gelukt te ontkomen aan een neergaande spiraal die langzaam werd ingezet met het wegvallen van vrienden in zijn naaste omgeving. Het geloof in zichzelf erodeerde weg elke keer dat de dood een bezoek had gebracht bij mensen die hem na aan het hart lagen. En telkens komt het dichterbij. Zijn omgeving brokkelde af. Gesloten uit angst voor verlies werd de wereld kleiner en kleiner totdat hij er alleen voor stond. Sediment zette zich vast aan de machine van zijn bovenkamer waar het begon te knarsen en te knagen. Een slijtageslag en het getijde keerde niet. Hij heeft bergen verzet, puin geruimd toch was het water naar de zee en de oplossingen van tijdelijke aard. Het zand hoopte zich op, de machine liep vast. Zonder redenatie is elke relatie willekeurig en relativering onmogelijk.

Boven aangekomen opent hij de deur naar de studeerkamer en neemt plaats in de lederen fauteuil achter het bureau. Leven is in zijn eenvoud te complex geworden maar in de linkerlade ligt het gefabriceerde antwoord op al zijn vragen. Hoe kan hij begrip verwachten als hij zichzelf niet meer begrijpt? Hij is op zichzelf aangewezen. De nodige energie om beweging voor verbetering in te zetten, wil hij niet meer opbrengen. Zonder enige garantie op een toekomst, vergaat hem de zin. Deceptie is hem te vaak voorgevallen door te hoog gespannen verwachtingen in zijn speurtocht naar geluk. Geluk dat hij door een vergrootglas niet meer kan vinden. Zijn besluit zal evenwicht brengen. Niks maakt het verschil. De dood is een vlakke lijn zonder pieken maar vooral geen diepe dalen.

Doordrongen van het lot in zijn eigen hand, zet hij de loop tegen zijn slaap. Hij haalt de trekker over en de haan spant zich aan. In een flits schiet de kogel uit de loop en dringt met bruut geweld zijn hoofd binnen. Surrealistisch klinkt het barsten van de schedel als het breken van een stuk aardewerk. In de fractie van de seconde tussen leven en dood verlaat het dodelijke projectiel de bovenkamer, samen met alle gedachten die er gehuisd hebben. Uiteengereten hersenen, die schreeuwden om verlossing, vliegen door de lucht en kleven zich met een sponsachtig geluid tegen de muur. Druppels bloed dalen langzaam langs de wand en vormen macabere, kaarsrechte stelen die de muurtekening van een bed vol vlezige, bloedrode rozen kompleet maakt. Het nagalmen van het schot is verstomd, zijn tijd staat stil. Rust is wedergekeerd. Alleen een zwavelachtige geur van kruitdamp is nog waarneembaar als vluchtig bewijs van zijn bevrijding uit de hel. Dood, zonde.