Je haar, je lippen, je lichaam, alles is mooi aan jouw. Maar ik mag je niet lief hebben, nooit. Het is verboden om op jouw te vallen. En toch is het gebeurt. Ik viel voor jouw, toen ik je voor het eerst zag. Zomaar op straat. En gelukkig was het niet gelijk de laatste keer dat ik je zou zien. Ik kon toen al niet stoppen met het denken aan jou en nu ik weet dat het verboden is en dit geheim moet blijven probeer ik heel hard dit niet te doen. Het gaat alleen niet, ik word helemaal gek als ik niet aan je denk. Ik kan niks meer, niet eten, niet drinken, niet slapen. Was dit maar niet verboden.
Soms wenste ik dat ik dood was of dat ik je nooit ontmoet zou hebben, maar geen van beide is gebeurt. De ergste tijden waren de depressieve. Geen vreugde en blijdschap meer kennen is vreselijk. Mijn polsen doen nog steeds pijn van de keren dat het me teveel werd. Maar de gedachte aan jou hield me in leven en dus ben ik maar weer begonnen met het negeren van de gedachten.
En ik probeer het zo hard, maar dan zie ik jou en alles verdwijnt. Mijn geest dwaalt af naar en plaats waar onze liefde wel geaccepteerd wordt en dit niet verboden is. Maar als ik weer bij zinnen kom en weet dat het niet zo is, val ik terug in de wereld van depressiviteit.
Mijn leven is een lijdensweg van verboden liefde. Een liefde van twee mensen van hetzelfde geslacht, die nooit samen kunnen zijn vanwege gevaren, die op de loer liggen.
Maar wat er ook gebeurt, ik blijf altijd van je houden.
Je t’aime
8 reacties
arta · 13 september 2007 op 13:56
Op zich boeiend geschreven, maar die fouten…
[quote]alles is mooi aan jouw…verboden om op jouw te vallen…Ik viel voor jouw… is gebeurt. [/quote]
Het lijkt me erg moeilijk als je hier middenin zit. Als dit geen fictie is, hoop ik voor je dat de liefde uiteindelijk tóch overwint.
nighthawk · 13 september 2007 op 14:34
En toch is het gebeur[b]t[/b].
Na zo’n zin haak ik af. Helaas.
eLGee · 13 september 2007 op 16:13
Ik weet niet of ik dit kan zeggen, maar;
Ik hoor je kreet.. maar hij grijpt me niet aan.
Misschien is het net iets te dramatisch, iets waar ik mij zelf ook makkelijk schuldig aan maak.
Je hebt al eens aangegeven dyslectisch te zijn. Juist daarom zou het handig zijn voor jou (en je lezers) om de spellingscontrole in Word te gebruiken.
Ik hoop niet voor je dat dit verhaal op de waarheid is gebaseerd. Mocht dat wel het geval zijn; sterkte.
lisa-marie · 13 september 2007 op 16:59
Ik sluit mij bij arta aan.
Troy · 13 september 2007 op 20:55
Lieve Boris,
Tja, dit soort dingen gebeuren nu eenmaal wanneer mensen mij ontmoeten 🙄
En niemand hoeft toch te weten dat jij en ik…? :kus:
Hoe dan ook, ik kan me voorstelling dat in sommige culturen deze column nog steeds van toepassing is. Intriest. Vanuit dat perspectief gezien vind ik het, ondanks de foutjes, een goede column.
pally · 13 september 2007 op 21:33
Ja, Boris, ondanks je problemen zul je toch wel de spellings-controle-knop kunnen vinden?
Door al die fouten wordt ook de inhoud voor mij ongeloofwaardig, sorry
groet van Pally
WritersBlocq · 13 september 2007 op 22:22
Godsklere, respect voor iedereen die door de fouten heengeworsteld heeft naar het einde toe :wave:
Soms is fout goed.
Soms is goed fout.
Fout is altijd fout als het om grammatica gaat, i.t.t. de liefde.
vanlidt · 14 september 2007 op 19:05
Errors are portals of discovery,
of dat vindt James Joyce er in ieder geval van.
ff uitzoeken wanneer het [i]gebeurd[/i] is, en wanneer iets [i]gebeurt[/i]. Dit heeft niks met dyslexie te maken, maar alles met gemakzucht.