(Ver)denken

Net als je naar huis wilt gaan oppert de ander “nog ééntje dan?” zonder het volume van “ééntje” te duiden. Als ik uren en twee flessen wijn later zeg dat ik dacht dat “eentje” een glaasje was, word ik naar huis geëscorteerd met de sleurende woorden: “Weet je nog waar we het net uitgebreid over hadden? Denken voor een ander. Dat werkt niet!” Nee, dat bleek nu ook weer. Ik denk dat ik dat wel deed ja, denken voor de ander. Maar na al die wijn kon en wilde ik niet meer helder denken.

Als drank verkeerd is gevallen zoeken wij inventief naar de oorzaak van wat ons in de steek heeft gelaten. Onze in- en uitwendige mens krijgen de eerste kat. Eerstgenoemde doordat de omhoogkomende gal je smaak vergalt en de tweede zodra je in de spiegel iets dubbelziet waar je liever je dikke ogen voor sluit.

Het denken voor anderen hoe je overgekomen bent in de kroeg zorgt al voor een kater. Scenario’s over jezelf die niet eens in de gedachten van je ergste vijand opkomen, duikelen als vanzelfsprekend in je op. Drank krijgt de schuld van je koppijn en je trillende lijf, maar ik denk dat het je eigen gedachten zijn die bepalen hoe je je voelt.

Hoe leger de fles, hoe voller en daarmee duidelijker maar ook gevaarlijker de gedachten. Wie overigens roept dat het negatief is als de fles half leeg is, is niet wijs. De andere helft zit in je lijf!

Je denkt dat gedachten puur zijn. Dat klopt, maar niet voor lang. Zodra ze de kans krijgen, gaan gevoelens chaos scheppen waar je dacht je gedachten op een rijtje te hebben. Verwarrend allemaal!

Ik denk dat alles afhangt van hoe je in je vel zit en welke klik je met een ander hebt. Soms wordt bewezen dat je kunt denken voor iemand anders, maar vaak blijkt dat je voor jezelf niet juist denkt, laat staan dat je dat voor een ander zou kunnen. Is dat niet verdacht?