Verhaspelen

‘Hoe zwaaien de wimpers, al heen en al weer,’ zong mijn dochter uit volle borst, gezeten naast haar schoentje. Nadat ik diverse keren de correcte versie had laten horen en had uitgelegd wat ‘wimpels’ zijn, had ze het door. Het verbeteren van het woord ‘harreluja’ kostte iets meer moeite, want de juf had, dat wist mijn kleine meisje zeker, beslist niet ‘halleluja’ gezongen. In tegenstelling tot mijn dochter, blijven sommige mensen hun leven lang bepaalde woorden verhaspelen. Corrigeren heeft geen zin want ze lijken niet eens te horen dat ze het bewuste woord verkeerd uitspreken. Een kennis liet weten dat haar dochter naar het ‘Emma House’ zou gaan. Ik had geen idee waar ze het over had en hoopte dat Google uitkomst zou bieden – ik wilde liever niet opbiechten dat ik die school niet kende. Wat ik ook probeerde, een school met de naam ‘Emma House’ vond ik niet. Totdat de eerste schooldag van het meisje aanbrak en ze me vertelde dat ze maar een kwartier hoefde te fietsen naar het Emmaus College. Van haar moeder begreep ik onlangs dat ze haar diploma gehaald heeft. ‘Een goede school, dat Emma House,’ verzekerde ze me.

Ik kende een man die een prachtige tuin en een intense afkeer van schuttingen had. Om toch de erfgrens te markeren, had hij een haag van ‘confineertjes’ geplant. ‘Conifeertjes,’ verbeterde ik voorzichtig. ‘Ja, confineertjes,’ herhaalde hij. In de loop van de jaren werd de haag dichter en hoger, hij strammer en moeilijker ter been. Het onderhoud aan de tuin viel hem steeds zwaarder en de haag snoeien werd een bijna onmogelijke opgave. Uit praktische overwegingen werd de haag vervangen en kwam er een door hem zo verfoeide houten schutting voor in de plaats. ‘Zo jammer van die mooie confineertjes’, verzuchtte hij, toen we het resultaat gingen bekijken.

Maar de kroon op het gebied van versprekingen spant een ondertussen hoogbejaarde dame. Zij wist het verhaspelen bijna tot kunst te verheffen. Ik heb haar al jaren niet meer gesproken, maar heel af en toe gebruiken we hier in huis nog dat ene woord dat een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten. Heb ik in mijn eeuwige onhandigheid weer eens iets gebroken, dan grijp ik steevast naar de ‘twee impotentenlijm’.