Momenteel ben ik een mol, gegijzeld in mijn lijf. De duisternis van de maanden zorgt ervoor dat de geest zich steeds dieper ingraaft. Een Surinamer vertelde mij ooit het grote verschil tussen de Nederlander en de Surinamer: [i]mensen in mijn land zijn aanwezig tot in hun vingertoppen, mensen in Nederland bewonen hun lijf maar deels.[/i]
Mijn armoedige filosofie in respons gaf vader winter de schuld.
In de winter zou je namelijk niet moeten werken zoals in de zomer. In de winter zou je om tien uur moeten beginnen en om vier uur weer naar huis moeten kunnen. Gewoon om te kunnen blijven ervaren hoe het is als licht en lucht in samenspel met je huid en ogen je geest doen sprankelen. Het volstaat niet om de terugkeer van het licht te anticiperen met lampjes in de boom, familie en mechanisch dansende kerstmannen en ondertussen ook nog het grote licht van de ster van Nazareth te herdenken met psalm en gezang. Het is te magere compensatie voor die tunnel op het moment dat winter en werk me gijzelen, maken tot machinerie, geprogrammeerd te doen wat hoort, zonder volledig bewustzijn. Noem me ondankbaar, maar het zomerritme is mensonwaardig in de winter.
Het is van de zotte dat de mens niet meebeweegt met de bewegingen van de seizoenen, maar zich vóórt dient te bewegen als altijd. Het is een gevecht om het vege lijf vol met slaapverwekkende melatonine in de ochtend onverbiddelijk uit een warm verduisterd bed te sleuren om het elektrische licht tegemoet te treden en te doen alsof dat voldoende is.
WinterDepressie. Zo noemt men het als ik vertel over mijn idee van de winterse martelgang.
ZonneBank. Zo roept men het als ik vertel over mijn idee van de winterse martelgang.
Oplossen is een hobby die veel mensen naar hartelust beoefenen.
Onnatuurlijk WinterRitme, zo mopper ik blind terug en voel me ondanks mijn mollengelijk ontoerekeningsvatbaar.
Fuck de zonnebank.
Voorlopig is het nog even mollen binnenin. Om zo na oud en nieuw de Verlichting te vieren met een uit vergeten tenen komend HALLELUJA. En misschien een weekje vakantie te nemen met een nieuw verworven vakantiedagensaldo. Naar Suriname ofzo.
[i]Hallo Dees, wij zijn je vingertoppen… [/i]
14 reacties
KingArthur · 13 december 2006 op 11:20
Ik kan mijzelf zeer sterk identificeren met deze tekst. Goed verwoord, leuk eind. Tipje: probeer eens wat banden aan te halen met sommige CX’ers hier. Mogelijk kom je uit in Curacao.
En een klein puntje van kritiek: Ik vind het typisch getuigen van een wijf die de schuld geeft aan VADER winter. 🙂
SIMBA · 13 december 2006 op 11:31
[quote]Het is van de zotte dat de mens niet meebeweegt met de bewegingen van de seizoenen, maar zich vóórt dient te bewegen als altijd. [/quote]
Deze zin ondersteun ik van harte!
pally · 13 december 2006 op 11:42
Heel origineel beschreven, Dees, jouw donkere dagen gevoel!
Ik beweeg ook graag mee met het licht en tot mijn vreugde kan ik dat ook doen sinds ongeveer een jaar. Ja, zo heeft elke fase zijn voor- en nadelen.
Enne, ik haat ook mensen die als je net lekker zit te klagen, je meteen met allerlei oplossingen om je oren slaan…..bah!
Groet van Pally
Bitchy · 13 december 2006 op 12:15
Weet je, ik voel met je mee en soms wil je gewoon even lekker klagen en schelden. Je idee, om in de winter de werktijden aan te passen lijkt me heeeeeel gezond maar houdt dat ook in dat we dan in de zomer vanaf half zes tot ’s avonds tien uur paraat moeten staan?? Want dan wil ik er nog even over nadenken 😉
DreamOn · 13 december 2006 op 12:50
Heel herkenbaar en dan hebben we eigenlijk dit jaar nog niks te mopperen; we hebben een lange nazomer gehad.
Halverwege je column dacht ik: ik ga je straks het advies geven om lekker onder de zonnebank te gaan…toch maar niet dus.
Ik heb ook altijd een opgelucht gevoel als het weer 1 januari is. Dan zitten we weer aan de goede kant van het jaar, zogezegd. Alleen valt het dan weer hard tegen als het voorjaar lang op zich laat wachten…
Leuke column, met plezier gelezen. 🙂
KawaSutra · 13 december 2006 op 12:53
Nou, laat mij nog maar even doorworstelen. De zon is doorgaans toch ook ver te zoeken. Liever tijdens de donkere dagen achter een bureau dan op het moment dat de zon mij vrolijk toelacht.
Maar dat mopperen moet maar algemeen geaccepteerd worden. Niets is irritanter dan opgedrongen oplossingen die je zelf al lang had kunnen bedenken.
arta · 13 december 2006 op 13:57
Al kan ik genieten van alle seizoenen, (in Florida wonen, iedere dag 32 graden met zon, 365 dagen per jaar, lijkt me niks!)heeft mijn voorkeur ook absoluut de lente en de zomer!
Al het opgeklopte gedoe “met Kerst moet het gezellig zijn”, is aan mij niet besteed. Humeuren zijn niet te sturen, ook dan niet!
Mooi geschreven, een column die nog even blijft hangen…
🙂
pepe · 13 december 2006 op 14:13
Mooi, hoe jij weer die gevoelens op het beeldscherm krijgt.
Er zitten ondanks de winterdepressie toch prachtige zinnen in deze column. 🙂
wendy77 · 13 december 2006 op 15:04
Zelf krijg ik het met geen mogelijkheid op papier of uitgelegd. In het vervolg neem ik jouw column mee om mezelf duidelijk te maken. 😉 Het verwoordt namelijk precies hoe ik me voel.
Prachtig opgeschreven.
DriekOplopers · 13 december 2006 op 21:09
Mooie overdenking. Mijn humeur heeft geen last van het verschil tussen zomer en winter. Ik pik uit ieder jaargetijde het beste. Zomer is gezellig (tot laat buiten op het terras etc), winter is knus (kaarsjes, kerst).
Driek Zonlopers
Nana · 14 december 2006 op 13:14
Dees deze is weer zeer treffend en herkenbaar. Mooi.
Mup · 14 december 2006 op 16:38
Ik had nergens last van, maar jij hebt weer precies op papier weten te krijgen hoe je je voelt, en nu ben ik daar depressief van.
Om je terug te pakken, advies: Zoek de zon op, heb wel een kamertje over 😛
het heeft wel wat, in de zon je kerstkaarten schrijven, buiten ook vooral….
Groet Mup.
Dees · 15 december 2006 op 08:51
Allemaal mooie lampjes onder mijn stukkie, in de vorm van reacties. Thx! Nog ff en dan is het al kerst, oudjaar, NIEUWJAAR 😀
Grt,
Dees
Li · 15 december 2006 op 10:03
Zijn je potjes augustuslicht op Dees?
Jammer, ik had er een paar willen bestellen. 😉
Li