Verlichting

Starend uit het raam zie ik de verlichte appartementen in de flats aan de overkant.
Een vreemd soort gevoel vult mijn borstkas en m’n hoofd, en omdat ik het gevoel niet goed kan plaatsen, doe ik wat ik op dat soort momenten altijd doe; Beredeneren Negen verdiepingen maal vier appartementen maal vier flats. Dat zijn dus honderdenvierenveertig woningen. Stel dat er gemiddeld 2,5 personen per huishouden zijn, dan wonen daar dus 360 mensen.
Een rekenkundig probleem is meestal dé oplossing tegen voelen. Zolang de neocortex bezig is met rekenen, houdt het emotionele brein zich koest, meestal…. maar vanavond niet.

Al rekenende bekruipt me het besef dat achter ieder verlicht raam een ‘verhaal’ schuilt.
Honderdenvierenveertig verhalen manen m’n gevoelsleven tot aandacht door middel van het uitstralen van licht.

Neem nou dat licht, uiterst links op de zevende verdieping.
De heldere, koude verlichting die uit het appartement straalt, verraad een pragmatische man van middelbare leeftijd, die de hoop op het vinden van een levenspartner reeds langgeleden opgaf. Voor hem is licht slecht iets praktisch, een onmisbaar hulpmiddel bij het oplossen van zijn kruiswoordpuzzels.
Zijn slaapkamer blijft altijd donker. Zijn kille bed is om te slapen, en dat doe je in het donker. Toch meen ik af en toe een flauw lichtje waar te nemen, alsof al zijn hoop, dromen en aspiraties, die bezit hebben genomen van de lege helft van zijn bed, eigenhandig een lichtje opsteken.

Of dat gedempte licht op de vijfde, tweede appartement van rechts.
Alsof het tot stilte maant… shhhhhh.
Logisch. Een wolk van een baby heeft sinds kort dit samenwonend stelletje tot gezin gepromoveerd, en de kleine meid slaapt…. eindelijk! Ze hadden wel eens gehoord van een ‘huilbaby’, maar ze hadden nooit gedacht dat hun eerste tot die categorie zou behoren.
Niet alleen de baby slaapt, ook paps en mams zijn uitgeput op de bank in slaap gevallen, zij het in een ondiepe, alerte slaap. Het wachten is op de wekker, of de baby.

Op de derde, rechts, dat felle, geconcentreerde licht. Één kale gloeilamp aan het plafond.
Ze is bezig met het leeghalen van haar appartement. Hoewel de grote spullen al weg zijn valt eraan dozen en prullen nog veel in te pakken.Volgende week zit ze in –als het goed is- onder de tropische zon.
Bonaire……Hotelmanager…. Het hardop zeggen van die naam en functie vervult haar met vreugde en verdriet tegelijk.
Vreugde om de kans die ze krijgt om opnieuw te beginnen in een paradijselijke omgeving. Verdrietig om de serie gebeurtenissen die nodig waren om dit punt te bereiken.
Er zal geen dag van haar leven voorbijgaan dat ze niet aan hem denkt, en hoewel ze beseft dat het zinloos is, zal ze zich altijd schuldig voelen….. alsof zijn dood profijtelijk voor haar is geweest. Dapper veegt ze haar tranen weg, terwijl ze de allerlaatste doos herinneringen dichtplakt.

Op de negende verdieping staat iemand voor het raam. Zijn of haar silhouet tekent zich scherp af tegen de verlichte achtergrond.
Misschien is het iemand die staat te fantaseren over mijn verhaal, naar aanleiding van het licht dat mijn appartement uitstraalt, maar dat lijkt me onwaarschijnlijk.
Ik ben uniek en mijn verhaal valt toch niet zomaar te raden?
De man of vrouw maakt een gebaar dat ik niet anders dan groetend kan interpreteren, en sluit de gordijnen. Geen licht meer voor analyse en fantasie, en bij mij een groeiende angst om zelf te worden geanalyseerd door een wildvreemde., op basis van mijn verlichting…. wat een nonsens!
Ook ik doe de gordijnen dicht en kom spontaan tot rust.
Marco, de ontlichtte….. godzijdank!