Verloren, al voordat de trein er is

“Papa, waar gaan we naar toe?”, vraag ik nieuwsgierig. Gerard, mijn broertje, snapt het ook niet goed. Papa neemt ons mee, terwijl we eigenlijk op school moeten zijn. “Gaan we op vakantie”, probeer ik. “Zoiets ja, niet zeuren”, luidt het antwoord. Papa is moe, dat zie ik aan zijn ogen. Hij heeft rode ogen omdat hij slecht slaapt. Veel ruzie met mama. “Je moet wel voorzichtig rijden papa, Bassie en Adriaan zeggen dat in hun show!”. Treinen! We gaan treinen kijken! Papa houdt allebei onze handen stevig vast. Hij is bang dat wij onder de trein komen, op het station moeten wij altijd achter de witte blokken staan. Ik val heus niet hoor, want ik ben al zeven. “Auw, je knijpt, je doet me pijn”. Ik sta nu op een stuk van de rails, de rails bibbert tegen mijn voet. Uit een film weet ik dat er dan een trein aankomt. “Papa er komt een trein aan, dit is veelste gevaarlijk”. Hij kijkt alleen maar naar voren, naar het einde van de rails. “Wij gaan naar de hemel”, klinkt het. De trein komt eraan. Dichter en dichterbij. Ik spartel tegen maar papa is te sterk. Gerard huilt. Mensen op straat zien ons niet, we staan aan de rand van het bos op het spoor. Nog dichterbij. TOEET!, tettert de trein in mijn oren. Ik zie hoe de drie lampen van de trein heel dichtbij komen. Het geluid is inmens. Gerard is gestopt met huilen. In een flits is alles voorbij.

Spannend verhaal, werkelijkheid, afschuwelijk, geef het een naam. Zelf vind ik het een mooie scene. Mooi om eens goed over na te denken. Voorgaande speelde zich in mijn hoofd af na het horen van de zelfmoord. Vader met zijn twee zoons stapten op de rails, wachtend tot de dood hun tegemoet treedt. Een luguber nieuwsbericht en keiharde realiteit. Vaak probeer ik me voor te stellen wat er in het hoofd omgaat. Erg raar lijkt me dat, met je verstand op nul, op de treinrails gaan staan. Kinderen stevig aan je handen. Wachtend op de trein. Ik probeerde me voor te stellen hoe het is om voor een trein te komen. Natuurlijk ga ik niet zelf voor de trein springen, maar ik liep eens op een stilstaande trein af. Klom op het spoor en ging ervoor staan. De trein is immens. Je kunt je niet voorstellen hoeveel groter de trein eruit ziet vanaf het spoor, de rillingen lopen over mijn rug. Is het leven dan werkelijk zo erg dat je hiertoe in staat bent? Of is er iets geknapt van binnen? Ben je jezelf kwijtgeraakt? In het oude Griekenland wekten de gladiatoren dit gevoel zelf op. Met speciale diëten, een soort wierook en gebeden verloren zij hun zichzelf om te veranderen in de ultieme vechtmachine. Na het gevecht keerden ze langzaam terug uit deze roes. Dit is slechts een van de Griekse mythes , die overigens niet wetenschappelijk is aangetoond. Maar het lijkt me niet dat een vader zichzelf verliest om vervolgens zijn zoons en zichzelf van het leven te beroven. Het is allemaal moeilijk te begrijpen, dat maakt het zo interessant en mooi.