Verloren illusie

Zaterdagmorgen. Na de nodige boodschappen gedaan te hebben, huishoudelijke klusjes te hebben afgehandeld belt er een vriendin. Of ik dan en dan kan. Om antwoord op haar vraag te kunnen geven pak ik het boekwerk dat ik mijn organizer noem en dat bij het grote boek van onze Goedheiligman niet eens zo’n lullig figuur zou slaan. Nadat de datum geprikt is voor een dagje sauna besluit ik het hele ding maar eens goed uit te baggeren. Oude bonnetjes, visitekaartjes, foto’s, bioscoopkaartjes, rekeningen, krantenknipsels.. En daar, een stapeltje smoezelige A-4tjes, liggen ze. Onze eerste e-mails.

Ofschoon ik alle foto’s en dingen die mij aan hem herinnerden veilig had opgeborgen was ik deze glad vergeten. Tegen beter weten in vouw ik het stapeltje open. Plotseling word ik overspoeld met herinneringen; onze ronduit vreemde introductie, de klik, het gevoel dat dit misschien wel iets heel bijzonders zou kunnen worden en zijn quasi nonchalante ,,mail me maar, gaan we een keer theedrinken”.

Dat mailtje heb ik inderdaad, 4 dagen later gestuurd. Dat mailtje werd beantwoord en we zijn gaan theedrinken. Dat theedrinken werd diner, diner werd borrel en die borrel werd een relatie.

Wanneer mijn ogen over het A-4tje vliegen en zijn originele, grappige, goed geformuleerde woorden in mij opnemen besef ik dat het hier misgegaan moet zijn. Hier had ik mijn beeld van hem gevormd. Een attente, intelligente, creatieve man met een geweldig gevoel voor humor. Ik kende hem toen twee weken.

Naarmate de tijd en onze relatie verder vorderde kwam ik tot de conclusie dat hij zich voor een attente, intelligente, creatieve man met een geweldig gevoel voor humor wel heel vaak gedroeg als een verward, chaotisch, pessimistisch klein jongetje. Maar ja iedereen heeft zijn dag wel eens niet. Of week, of maand(en)…

Nu ik het allemaal terug zie begrijp ik eindelijk wat de damesbladen ons proberen te vertellen. Waarom lopen de meeste relaties stuk? Omdat hij simpelweg niet voldoet aan het beeld dat wij van hem hebben. Een beeld, dat veel te vroeg, vertroebeld door een roze bril gevormd wordt.

Ik heb hem echter nooit proberen te veranderen. Ik heb gewacht en gewacht en gewacht tot hij weer zou worden zoals hij was. Niet wetende dat hij, behalve in mijn hoofd, zo nooit geweest is.

Ik leg het stapeltje weg. Hoewel ik mezelf de laatste tijd verwonderde hoe goed ik mij erdoorheen sloeg merk ik dat de tranen over mijn wangen stromen. Om een verloren illusie..