Verloren jaren

[i]“Mam, raad eens!” valt hij haar telefoon binnen.
Ze heeft geen idee welke kant ze op moet raden, dus geeft het meteen maar op.
“We hebben een kaartje gehad van papa!”
De wereld lijkt een seconde lang stil te staan. Het komt voor haar compleet uit de lucht vallen. Ze hapt naar adem en hoort zichzelf roepen: “Vertel!”
[/i] Zestien jaar geleden bracht de vader de kinderen na een weekendbezoek thuis. Gewoon, zoals hij al vier jaar deed. Niets vermoedend maakte ze een afspraak voor de volgende keer. Hij speelde mee, al had hij een kennelijk ander plan getrokken. Daar kwamen zij en haar kinderen later pas achter.

Vanaf die dag hebben ze nooit meer iets van hem gehoord. Op zijn verjaardag, vlak na dat weekend wilden de kinderen bellen, maar bleek zijn telefoonnummer niet meer in gebruik. Op hun feestelijke verjaardagsbrief en de prachtige tekeningen kwam als enige reactie een klein getypt briefje, waarin hij meldde, dat hij ze voorlopig niet meer kwam halen. Geen uitleg verder. Niets. Ze stelde de kleintjes gerust, dat ze even geduld moesten hebben met papa. Hij zou zich wel weer melden.

De kinderen groeiden op en de vader kwam de eerste jaren vaak ter sprake, maar hij meldde zich niet. Zij voelde zich machteloos. Wist niets te bedenken om deze blokkade van zijn kant op te heffen. De kinderen smeedden samen plannetjes om hem te ‘overvallen’. Ze wisten toch waar hij woonde? Hij moest toch blij zijn als ze zouden komen?
Eén keer meende ze, dat hun plan solide genoeg was en heeft ze hen naar zijn huis gereden. Haar dochter durfde bij nader inzien niet, maar haar zoon vond, dat hij het dan maar alleen moest opknappen. Vol goede moed heeft hij aangebeld. Geen idee van het grote fiasco dat hem te wachten stond.

Hij heeft zijn vader even gesproken, maar mocht niet binnenkomen en werd onverrichter zake naar huis gestuurd. Nooit meer vergeet ze het moment, dat hij zich weer bij zijn zusje en haar voegde en hen vertelde wat er gebeurd was. Dat koppie van hem staat in haar geheugen gegrift en soms ziet ze hem zo nog ronddwalen in een verwarde droom.

Op wonderlijke wijze wisten ze met hun drietjes dit verhaal een plaatsje te geven en het leven ging gewoon door. Hun gezinnetje voelde ondanks alles toch redelijk compleet en gelukkig. Voor alle drie. Soms zag ze wel wat flinke krassen die de kleintjes door het verlies van hun vader hadden opgelopen en dan praatten ze er nog wel eens over. Maar ze konden niet anders dan het maar te aanvaarden en dat lukte steeds beter. De vader schoof steeds meer naar de achtergrond.

De ommekeer is een tijdje geleden gekomen. Met name haar zoon wilde toch op de een of andere manier weer contact leggen met zijn vader. Maar hij schoof het moment steeds voor zich uit. Uiteindelijk hebben hij en zijn vriendin hem met kerst een simpel kaartje gestuurd en daarop kwam dan eindelijk een reactie waar zo lang op was gehoopt: een uitnodiging elkaar weer eens te zien.

[i]“Hoe was het, jongen?” valt ze zijn telefoon binnen.
Hij haalt even diep adem en begint geëmotioneerd te vertellen over de eerste ontmoeting met zijn vader enkele dagen na ontvangst van het kaartje. Het was bijzonder en goed geweest. Ze hoort blijheid en ingehouden tranen.[/i]

Na een uur hangen ze op. De wereld staat stil en begrijpt zichzelf niet meer.
Ze voelt een diep medelijden met de man, die zestien jaar lang zoveel moois van de kinderen heeft gemist en in de ogen van zijn zoon een psychisch wrak is geworden.

Haar deur had altijd voor hem open gestaan.