Verloren Realiteit

‘Alsof jou leven zo leuk is’, met psychologische doordringing bleef hij staren. Geen woord werd er gesproken, zeker drie minuten lang. Drie minuten in stilte kan een eeuwigheid gezwets betekenen. Drie minuten kunnen drie mensenlevens zijn. We staarden, ik dacht, hij wachtte. Ik zoek de spanning van destijds. Hier zit ik dan, te typen in duisternis. Geen woord teveel gesproken, geen woord verzwegen. Niets te doen, niets te vertellen. Ik zoek de spanning die er was. Geen spanning van auto achtervolging met invalide ongelukken. Geen spanning van verdriet en pijn. Ik zoek de spanning die er was. Spanning van verloren eenzaamheid en herwonnen vriendschappen. Ik zoek de dingen die niet kunnen, de dingen die leken maar nooit waren.

Ik zie waarheden op gelogen schatkaarten en leugens in realiteit. Ik zie haat in gemeende liefde, gemeende liefde is zo saai. Geef mij heksen en torens met opgesloten prinsessen. Doornstruiken en kleine mannen met rare namen. Ik zoek meisjes met namen als kruiden en feeën om het kwaad weg te nemen. Ik wil jurken waar monden van open vallen en kroontjes die glinsteren als de zon. Ik zoek de spanning als een sprookje maar vergeet soms dat elk sprookje slecht begon.

‘ach, het is in ieder geval spannend’, was mijn welgemeende antwoord. Ik lachte er zelfs bij. Het was niet leuk, het was niet prachtig. Men had zelfs medelijden met mijn soort. Hoe dan ook, Er was toen alles. De heks, de prins, het paleis, de dood. Het goede einde was voor later. Het leek wel politiek, er was niet over nagedacht. Nu is er weinig behalve rust en zonder prins is die rust maar niets.

Wat hij met een dergelijke reactie moest heeft hij nooit geweten. Maar nooit heb ik het meer gemeend dan toen.