Vandaag belde een man. Hij kon niet meer praten. Hij zei wel wat, maar uit zijn mond kwamen niet de woorden die hij wilde zeggen. Dit heet dysartie. Deze man is opgenomen na een epileptisch insult. Tijdens dit insult had hij dysartrie, uitval van zijn linker arm en dubbelzien. Dus toen hij belde en weer die verschijnselen had (na controle bleek dat zijn linker arm stuurloos was en hij zag weer dubbel) dacht ik meteen dat hij weer in een insult zou schieten. Bij dit soort situaties komt er een soort lichte paniek over me heen.
Gelukkig kreeg hij geen insult.
Dit soort dingen maak je nu eenmaal mee in het ziekenhuis, maar dit accepteren en er direct goed mee omgaan is een ander verhaal.
Als leerling leer je op school en in de praktijk hier mee omgaan. Maar een groot deel moet je denk ik toch jezelf aan leren. De situatie is een van de vele voorbeelden.
Wat dacht je van een slecht nieuws gesprek, huilende patient of familielid, vragen waar je geen antwoord op weet, het overlijden van een patient etc.
In het begin van de opleiding ging ik hier mee om door het te ontwijken. Nu ben ik erachter dat dit niet de juiste oplossing is. Juist de confrontatie aangaan en naar informatie van je collega’s vragen moet ik doen. Door dit werk en de opdrachten die je moet maken leer ik mezelf kennen. Ik ken mijn zwakke (en goede) punten en kan deze ook uiten en hier aan werken.
Dit klinkt misschien allemaal een beetje idealistisch en cliché, maar het is in mijn geval wel zo. Ik heb mezelf nog nooit zo goed bekeken als nu. Elke dag leer ik meer en beter om te gaan met bepaalde situaties. Maar misschien heeft dit ook met mijn leeftijd te maken aangezien ik nog maar negentien jaartjes jong ben……..
groet Sandy
5 reacties
Dinah · 2 november 2004 op 11:16
Goed geschreven Sandy.
Ik herken het wel, ook ik heb tijdens mijn opleiding veel hierover geleerd maar de praktijk is toch anders.
Het ontlopen van deze situaties is , denk ik, wel normaal dat heb ik ook gedaan. Maar langzaam aan wordt je sterker door alles wat je meemaakt en ge je groeien in zulke situaties. Ikzelf werk het beste als er moeilijke situaties komen en ben dan ook echt op mijn best. niet nadenken maar meteen handelen.
Blijf altijd goed overleggen en van je afpraten met collega’s of je meerdere, dat is belangrijk.
je leert het vanzelf meer van je af te zetten, los te laten als je naar huis gaat.
Veel succes met je verdere opleiding! 🙂
Mup · 2 november 2004 op 14:13
Ethische dilemma’s….
Door mijn mans werk en mijn interesse in de gezondheidszorg, hebben we het hier vaak over. Soms denk ik, dat je dit soort dingen in je moet hebben, en het nooit helemaal aan kunt leren. Misschien zit ik er naast, het heet niet voor niets dilemma’s. Leeftijd en ervaring zullen spelen ongetwijfeld een rol, maar het spreekt al voor je, dat je er over nadenkt, en ‘groeit’ Ik ga ook in de tips en het begrip mee die Dinah je gaf.
(ik ga hem printen en meegeven voor de leerlingen van manlief)
Groet Mup.
pepe · 2 november 2004 op 17:58
Ik vind dit een hele mooie column. Knap werk
Dat je negentien bent maakt niet uit, je bent mens en je denkt, dat is al mooi! En schrijven kan je ook.
Ooit stond ik aan de andere kant van zo’n slecht nieuws gesprek, ik was blij met die directe benadering. Geen kansen meer, punt uit.
Ik heb vast veel geluk gehad met de persoon tegenover mij, ben haar daarom nog steeds dankbaar.
Zij heeft mij goed aangevoeld, ik denk ook niet dat iedereen op een zelfde wijze benadert kan worden.
Heel veel suc6 in je opleiding, werk en schrijven.
Sandy · 3 november 2004 op 20:27
Heey Mup,
ga je mijn column of de tips van Dinah uitprinten?
😀 haha!!
Mup · 3 november 2004 op 21:22
Jee Sandy, eerst wist ik zeker wat ik zou gaan printen, nu heb je me aan het twijfelen gebracht.
De column, de tips, de column, de tips,
Ik doe de column, laat ze zelf nog maar even zweten over de aanpak 😉
Groet Mup.