Haar gezicht licht op, zodra ze me ziet. ‘Wat fijn dat jullie gekomen zijn’, zegt ze, waarna ze haar armen om me heen slaat. Ze is niet veel ouder geworden in de vijf jaar dat ik haar niet gezien heb, maar voor mijn gevoel wel een beetje kleiner of misschien ligt dat wel aan het feit dat ik op hoge hakken naast haar sta. Het leven is haar het afgelopen jaar niet goedgezind geweest. Ze heeft een ernstige ziekte moeten overwinnen en bovendien haar man moeten begraven. Toch is ze daardoor niet veranderd, want als ze vol vuur begint te vertellen, zie ik nog steeds de schoonzus die ze ooit was. Vertrouwd. Even later sta ik bij de kist om afscheid te nemen van mijn ex-schoonmoeder. In mijn herinnering was ze jaren geleden al oud en rimpelig. Nu zie ik slechts een relatief glad gezicht met een bril die ik niet herken. Terwijl ik op haar neerkijk, probeer ik de leuke momenten met haar in herinnering te roepen. Het lukt niet; al wat ik me herinner zijn haar laatste woorden, bijna vijf jaar terug uitgesproken. Ze heeft me daarmee tot in het diepst van mijn ziel gekwetst en het is misschien wel daardoor dat ik geen enkele emotie voel, nu ze gestorven is. Alsof ik sta te kijken naar een willekeurige vage bekende en dat is een rare sensatie. Vervreemd.
Mijn dochter begroet haar opa, nadat ik hem een kus op zijn wang gegeven heb. Hij noemt haar bij het koosnaampje dat hij vroeger voor haar gebruikte. Ik zie de uitdrukking op haar gezicht zachter worden. Opa had altijd al een speciaal plekje in haar hart en ze heeft hem meer gemist dan ze toe wil geven. Ondanks zijn verdriet vindt hij toch nog de moed om een grapje tegen haar te maken. Ze glimlacht, pakt even zijn arm. Vertrouwd.
Uiterlijk onaangedaan kijk en luister ik naar de man die negentien jaar lang mijn partner was. Hij is duidelijk geëmotioneerd, tracht de brok in zijn keel weg te slikken en de woorden die hij op papier heeft gezet goed verstaanbaar uit te spreken. Ondanks de kloof die er tussen ons is gegroeid doet zijn verdriet ook iets met mij. Ik voel medelijden, omdat ik weet hoeveel hij om zijn moeder gaf. Hij besluit zijn toespraak met een zin die onze dochter, naast mij, doet verstrakken. Mijn medeleven voor haar vader vervliegt spontaan en ik pak haar hand in een poging haar te laten voelen dat ik begrijp hoe ze zich voelt. Vervreemd.
Het zal nog wel even duren voordat mijn dochter en ik deze emotioneel verwarrende dag verwerkt hebben.
17 reacties
SIMBA · 28 december 2010 op 12:45
Jakkes Avalanche,nu zijn er 2 onuitgesproken zinnen die ik erg graag wil weten…..
Dapper dat je naar die uitvaart bent gegaan!
LouisP · 28 december 2010 op 16:31
Avalanche,
een bijzonder stuk, mooi, diep..
voorlaatste alinea is super met onderstaande zin:
“Mijn medeleven voor haar vader vervliegt spontaan en ik pak haar hand in een poging haar te laten voelen dat ik begrijp hoe ze zich voelt. Vervreemd.”
heel erg mooi!
louis
Dees · 28 december 2010 op 16:39
Emotioneel gezien is deze column totaal af, de vervreemding en de hervertrouwing.
Schrijftechnisch denk ik dat de laatste zin beter anders had gekund.
Desalniettemin een erg pakkend stukje, waar zoveel inzit dat je er net doorheen kunt zien zonder er het fijne van te weten, maar dat je toch instinctief begrip bezorgt. Dat is het knappe eraan.
Anti · 28 december 2010 op 16:54
Je neemt ons mee en laat ons op een afstandje toekijken. Mooi gedaan.
De laatste zin vind ik jammer. Of je had het met iets moeten laten zien of hij had wat mij betreft weggelaten kunnen worden, want dat het een emotioneel verwarrende dag was heb je in het stuk daarboven heel mooi laten zien.
pally · 28 december 2010 op 17:36
De wisseling in emoties van jou en je dochter laat je mooi versluierd zien, Avalanche! Voor de laatste zin geldt het bekende: ‘Show, don’t tell’. Maar dat staat al in meer reacties. Verder :wave:
groet van Pally
Prlwytskovsky · 28 december 2010 op 18:09
Die emotie, Avalanche, hoe mooi beschreven. En vooral voor mij ook herkenbaar.
Toppie!!
Kwiezel · 28 december 2010 op 19:34
Avalanche!
Kijk, dit vind ik dus vaak zo mooi bij jou: het beschrijven van emoties. Erg knap hoe je de lezer met je mee laat voelen, zonder (persoonlijke) details te vermelden (al zou ik ook uit nieuwsgierigheid best die 2 zinnen willen weten;)).
Compliment voor dit fraaie stukje werk!
Ontwikkeling · 28 december 2010 op 23:29
Geschreven met gevoel…. zonder sentimenteel te zijn. Erg mooi, ontroerend!
arta · 29 december 2010 op 07:17
Het naar een begrafenis gaan met een dubbel gevoel, inclusief de verwarring die dat teweeg brengt, zet jij hier heel er goed neer!
Mien · 29 december 2010 op 08:17
Sluit mij aan bij voorgaande reacties.
Moedig, mooi ingetogen geschreven.
Laatste zin had ik weggelaten.
Mien
trawant · 29 december 2010 op 15:10
Mooi stukje, komt heel direct bij me binnen.
Toch vind ik dat als je zo persoonlijk durft te schrijven je jezelf en de lezer best mee kan nemen
naar het hele verhaal. Ik denk dat de twee ‘missende’ zinnen iets met elkaar te maken hebben. En die kunnen de scene als verhaal adembenemend maken. Maar het blijft natuurlijk jouw keuze om het zo te doen..
Daarom denk ik in het algemeen dat je schrijnend leed even moet laten liggen voor je er- op een afstandje- een literaire wending aan kunt geven.
Avalanche · 29 december 2010 op 16:16
Bedankt voor de mooie reacties. De laatste zin is inderdaad overbodig, dat ben ik beslist met jullie eens.
Die ene zin was zo persoonlijk dat ik die graag voor mezelf wilde houden. Ik ben ook van mening dat het er niet toe doet wat hij gezegd heeft. En die andere zin…. geen idee waar jullie op doelen. Het grapje, misschien? Eerlijk gezegd weet ik niet eens meer om welk grapje het ging. Het was vooral het feit dat opa nog een grapje kon maken, dat ik wilde vermelden.
Prlwytskovsky · 29 december 2010 op 17:58
Ik waar mij alsof ik erbij sta, zo vertel je het. Herkenbaar opgeschreven.
Trouwens: mijn ex-schoonmoeder is ook een engel.
SIMBA · 29 december 2010 op 19:22
En die andere zin…. geen idee waar jullie op doelen.
We (ik in elk geval) doel op de zin waarmee je schoonmoeder je kwetste.
DreamOn · 30 december 2010 op 12:16
Mooie column. En ik kan het me zo goed voorstellen; vreemd en vertrouwd tegelijk.
sylvia1 · 30 december 2010 op 18:47
Spuit elf: ik heb column én reacties gelezen en ben het eens met de complimenten. Mooi beschreven.
embee · 31 december 2010 op 15:38
Zo echt weergegeven Avalanche.
Mooi!! Heel mooi!! :wave:
groet van Embee