Een kleine stap misschien, van de laatste afvalberg. De verzamelplaats van nergens meer naar toe en niet meer weten waar vandaan. Afgedankt, vereenzaamd en verwaarloosd waar beslist wordt over elke hap, elke stap, elke hijs van elke peuk, elke plas in elke luier, elke slok van sinaasappelranja, elk moment van elke bezigheidstherapie. Waar welke glorie ook ononderzocht vergaat in een lucht van urine, schoonmaakmiddel en oud mens, nauwelijks meer bemind nauwelijks meer gewenst.
Waar dutten dagbesteding is. Waar dames achter hun rollator flirten, terwijl de luier onder uit de opgestroopte jurk tevoorschijn komt. Waar buurman dag in dag uit zijn kleding aan kleine stukken scheurt als hij denkt dat niemand kijkt. Waar andere buurman boos zijn rondjes loopt. Ronde na ronde, tot een roemloze finish met een mond die leeg van gebrek aan tanden door een waas van veel teveel morfine nog wat laatste teugen in de longen zuigt. Zuurstofjunkie tegen wil en dank.
Een vrouw maakt je overbuurvrouw bij een veel te hard opstaande aflevering Idols uit voor kankerwijf en wil haar met een welgemikte asbak naar het hoofd laten zwijgen. Een – volgens Jerney dan – mislukte Idol zet zijn wel gelukte carriere voort door de asbak en de troep eromheen maar weer eens op te ruimen. Foeterend.
En jij duikt in elkaar in de hoop nog minder gezien te worden dan toch al het geval was.
’s Ochtends krijg je de verkeerde bril op je neus geplant. “Ach kind, ik zie hier best goed mee, ik houd deze wel”. De man in de stoel naast je staart blind in het niets.
Schuldbewuste familieleden houden het net een half uurtje, schreeuwend hoe het gaat, dan zwijgend want er valt niets meer te zeggen, hier kan geen woord meer tegenop. Om dan snel en druk druk druk weer op de vlucht gaan voor de geur van verval en de geur van hun eigen verraad van ‘ik kon niet anders’. Ze vergissen zich meestal in de code van de deur bij het weggaan.
Twee soorten is wat rest in het verpleegtehuis, aldus jouw verder niet geinteresseerde arts. De soort die zich schikt en de soort die zich niet schikt. En jij hebt het waarachtig verdomd.
Ik zal je heel erg missen.
11 reacties
Sarakim · 9 april 2004 op 11:21
Altijd als ik er iets over lees ben ik zo blij dat mijn oma nog fit op de fiets naar bejaardengym, het koor en het vrijwilligerswerk gaat.
Mooie column.
Ma3anne · 9 april 2004 op 11:48
Als ik zo oud moet worden, mag de knop om hoor. Aangrijpend geschreven.
[quote]’s Ochtends krijg je de verkeerde bril op je neus geplant. “Ach kind, ik zie hier best goed mee, ik houd deze wel”. De man in de stoel naast je staart blind in het niets.[/quote]
Door je tranen heen de humor toch nog kunnen zien. Dat vind ik levenskunst.
Kees Schilder · 9 april 2004 op 13:22
Aangrijpend
pepe · 9 april 2004 op 13:40
[url=http://www.examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=931]pyjama-dagen[/url]
[url=http://www.examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=955] “Fixeren/rondje-plassen”[/url]
En juist die ouderen mensen zijn zo mooi, hebben veel te vertellen. Ik luister graag, ik kijk ook graag naar hen, net als kinderen blijven alle mensen boeiend!
Heel mooi geschreven deze column
Mosje · 9 april 2004 op 15:14
Heb het afgelopen jaar meerdere bejaarden- en verpleeghuizen bezocht. Toegegeven, het waren niet de prettigste oorden. Maar de bewoners werden met liefde en respect behandeld.
deZwarteRidder · 9 april 2004 op 16:12
mooie volzinnen in een goedlopende column…doe er nog maar eentje..zo lust ik ze wel..
Farfalla · 9 april 2004 op 18:40
Mooi geschreven. Het heeft iets droevigs als je het leest.
Oude mensen zijn erg bijzonder. Ik kan uren naar hun verhalen luisteren over vroeger. Heerlijk vind ik dat. Alles was toen zo anders, het leek zo makkelijk. Jammer dat ze nu niet altijd meer zo gelukkig zijn. Ik zou nooit een vrouw willen worden die de jaargetijden voorbij ziet komen wanneer ze voor het raam zit. Als enig uitzicht een boom.
Ga als-je-blieft door met schrijven, ik vind deze column heel erg goed, zeker voor je debuut!
Mup · 9 april 2004 op 19:05
Hard maar waar, mooi beschreven dit onderwerp,
Groet Mup.
Eftee · 10 april 2004 op 13:31
Goede column. Het is heel triest, wat er allemaal gebeurt in verzorgings- en bejaardeninstellingen.
Dees · 10 april 2004 op 13:47
Goh, hij staat er! En nog reacties ook. Moedig me maar niet teveel aan in mijn zelftherapie, anders verdwijnt desaparecida nooit weer terug in de (schrijvers-)kast… 😉
Hans · 27 april 2004 op 01:54
Ik ben er effe stil van.
Je hebt het hard neergezet. Maar helaas o zo herkenbaar. Ik denk er nooit aan en dan is het goed zoiets onder je neus te krijgen met alle daaraan verbonden luchtjes.
Hans