Verzoekkus

[i]Waarom kreeg ik geen kus van je?[/i]

Ai, daar begint het al. Afgedwongen sentiment. “Houd je nog wel van me?” roept als onvermijdelijk kniereflex het antwoord: “heb ik ooit van je gehouden dan?” op. En dat is niet met de intentie te kwetsen, echt niet. Het is volautomatisch verzet tegen het dwingen in zaken die organisch groeiende zo vreselijk veel leuker zijn. Uit de mens gesleurde liefde is geen liefde.

Want. Een spontaan uit de tenen opborrelende liefdesbetuiging kan een hele week regen omtoveren tot een langdurige zonsopgang ergens aanschouwd vanaf een mooi, onontdekt achteraf plekje langs de oevers van de Mississippi, waar het silhouet van een neger zich aftekent tegen de kleuren van de herboren zon. Een volmaakt getekend silhouet, dat met een stem als een gospelklok, Otis Redding’s [i]Sittin’ on the dock of the bay[/i] afrondt om, na een halve minuut van perfect niets, over te schakelen op een zuivere, akoestische versie van Marvin Gaye’s [i]Sunny[/i].

En stel dat je die vraag toch stelt en na die vraag een antwoord krijgt dat klinkt als “uhuh”, en die kans is vrij groot, dan heb je daar toch niks aan? Sterker nog, als je onzeker van aard bent, geeft “uhuh” je gegarandeerd een enkeltje hel.

Maar “uhuh” is waar je zelf om hebt gevraagd. “Uhuh” is het Zwitserland onder de antwoorden en Zwitserland is [i]the only way to go[/i] als de buurlanden vol mijnen liggen. En zo werkt die vraag. Je hebt je geliefde met die vraag zojuist naar Zwitserland gedwongen! En jezelf naar de hel. Terwijl je samen een kans had op New Orleans.

Barbaar!

Het kan allemaal zo simpel mooi zijn als het zomaar is, zomaar omdat het gebeurt, gezegd wordt, zomaar omdat het er is…

Dus nee, ik heb er goed over nagedacht en om het simpel te houden wordt die kus niet nageleverd, het is echt beter van niet…