Verzuip mijn hart in campari.

Wat bij mijn leeftijd hoort is verliefd worden, hopeloos verliefd. Tot voor kort keek ik daar heel nuchter tegen aan, “ zo die mag er wezen.” Vervolgens stap je er brutaal op af en probeert ze voor je te winnen, in veel gevallen zonder succes. Maakt ook niks uit, je bent dronken en het feest gaat door. Echt verliefd was ik nooit, er waren wel meisjes die ik serieus leuker vond. Maanden lang probeerde ik van alles over ze te weten te komen. Nooit maakte ik echter een ‘move’ je stapt toch niet zomaar op een meisje af wat je al maanden of jaren kent van school of je werk zonder dat er ooit maar een tikje interesse getoond is. Die interesse rustig opbouwen zit er niet in, de meeste meisjes hebben om de zo veel tijd een vriendje, voor hen geen probleem, ze zien er leuk uit zijn aardig. Vriendjes komen wel, zij hoeven er niet eens iets voor te doen. Daarin willen ze niet emanciperen.

Echt verliefd, ik dacht toen misschien dat ik het was. Ik heb ook wel eens vriendinnetjes gehad. Waren van die iets te geëmancipeerde types die als je ook maar een beetje interesse toont of in een dronken bui met ze zoent vanzelf ‘ verkering’ aan je komen vragen. Met mijn stomme kop trap ik er in en zeg ja. Vervolgens bedenken zij zich na enkele weken en heb ik mijn tijd verspild aan hen. Echt verliefd was ik niet op ze. Dat wist ik toen ook al maar dat zei ik niet, ik wilde ze een kans geven mij te overtuigen. Om het zo maar te noemen nooit lukte dat.

Afgelopen zomer werd ik voor het eerst verliefd, heb er nu nog last van. Veel van de meisjes in mijn msnlijst heb ik op de bus leren kennen, ik ben een van die maffe mensen die zomaar met wild vreemde gesprekken aanknoopt in de bus. Meestal krijg ik wel een telefoon nummer of email adres mee. Het wordt echter nooit iets. Deze keer ontmoette ik echter iemand die ik beter moest leren kennen en me daar ook de kans voor gaf. Ik nodig haar uit voor een dagje efteling. Gek genoeg zegt ze enthousiast ja. We spreken een datum af en ik ben gelukkig. Een paar dagen voor de grote dag gooit ze al mijn plannen aan duigen, ze vraagt of het goed is dat er een vriendin mee gaat ’s middags. Ik zeg ja maar denk nee.

Voor de grap zeg ik nog tegen mijn moeder die van de plannen op de hoogte was “ misschien is die vriendin wel veel leuker.” Na een ochtend pogingen iets te bereiken in de efteling ontmoet ik “de vriendin.” Ze blijkt inderdaad leuker te zijn en we houden contact. Een week later zitten we samen in een bioscoopzaal (ik en die vriendin). Die avond gebeurt er niks, maar zij vertrekt de volgende dag op vakantie naar Italië, 4 weken… Een week later gaan wij ook op vakantie, toevallig ook naar Italië. 200 KM van elkaar verwijderd. Toch regelen we een ontmoeting in Siena tijdens de palio. Ik leer haar familie kennen zij de mijne. De dag was perfect.

Na de vakantie gaan we met z’n 2e weer de efteling in, aan het einde van de avond lopen we hand in hand naar de bushalte. De eerste weken zijn fantastisch, we hadden afgesproken alles rustig aan te doen en dat gaat ons allebei goed af, we leren elkaar door en door kennen en worden steeds verliefder. Samen naar de bioscoop, samen dvdtje kijken, samen boswandeling maken, samen colaatje drinken bij de V&D.

Vorige week vertelde me ze dat ze begon te twijfelen of ze wel nog steeds verliefd was, nu een week later verteld ze me dat ze dat niet meer is maar erg graag vrienden wil blijven. Volgens mij staat die zin in een boekje genaamd “ opening en dumping zinnen voor pubers”. Ik ben nog steeds smoor verliefd, en merk nu pas hoe erg. Maar vooral hoeveel pijn het kan doen. Ik heb een fles campari gekocht en een bus pringels leeg gegeten, mijn maag is overstuur ik ben doodmoe en ik kan wel janken.

Maar ik ben een man, ik moet verder. Zondag weer naar de efteling, met mijn vrienden deze keer. Over een tijdje als ik over haar heen ben op jacht naar iets nieuws, op zoek naar de volgende die mijn hart mag breken. Als ik hier ooit overheen kom, langzaam dringt tot me door dat ik van haar hou, maar dat nu zeggen is te laat.