Hulpverleningsland gaat weer massaal op zomerreces. Bij veel diensten is door creatief freubelen een krap rooster ontstaan. Zo kan bijna iedereen een paar weken de hort op. Even geen hulp verlenen. Gezellig in sleurhut, huisje of hotel. Ver weg of juist dicht bij huis. Wel stiekem kijken hoe het gesteld is met de hulpverlening op de vakantiebestemming. Zit ik niet als een rat in de val als er iets mis gaat in mijn pension. Kan ik wel op een ambulance rekenen en is er ook een échte dokter in de buurt. Dat zijn de onuitgesproken vragen van menig hulpverlener-op-vakantie. Hoe zit het met de hulpverlening in de uithoeken van het eigen land? Neem de ambulancedienst van het tweede waddeneiland in het ezelsbruggetje TVTAS. Vlieland, het eiland met rust, ruimte en natuur als handelsmerk. In de Leeuwarder Courant wordt gemopperd op de ‘Fryske’ ambulances. In januari en februari werd te vaak niet voldaan aan de nieuwe Friese norm van maximaal dertien minuten aanrijtijd. Vlieland vormt een uitzondering schrijven ze, daar gaat iedere rit sneller. Als ingewijde lezer weet je dan dat het op Vlieland gaat om 120 ritten per jaar. De meesten in de zomer met in januari en februari maar enkele ritten. Het slachtoffer vind je er vaak binnen een straal van 3 km. Het doet niets af aan de kwaliteiten van de Vlielandse ambulancedienst die zich supersnel ontwikkelde tot een professionele dienst.
Eerder viel de dienst onder Vlielands bestuur. Een groep van tien onbetaalde vrijwilligers met EHBO, een flinke dosis inzet en een groot gevoel voor verantwoordelijkheid. Opgepiept door de CPA Leeuwarden sprongen ze op de fiets en racete over schelpenpaden of door de Dorpsstraat naar de ambulancepost. Binnen drie minuten. Dat doen ze deels nog steeds. Persoonlijke inzet en verantwoordelijkheidsgevoel zijn gebleven. De groep is nu onderdeel van de RAV Drenthe. De EHBO diploma’s zijn vervangen door SOSA certificaten. SOSA docenten kwamen met plezier de weekenden naar het eiland. Gemotiveerde vrijwilligers scholen tot gecertificeerde hulpverleners en -en passant- genieten van het eiland moet voor hen een opsteker geweest zijn. Het vrijwillige karakter, vooral synoniem voor onbetaald, is terecht voorbij. Tot voor een aantal jaren was er een onkostenvergoeding van 400 euro per jaar. Sinds 1 juni zijn ze deels paraat met bijbehorend salaris. Driekwart van de tijd blijft piket en ook die tijd wordt betaald. Een rekensommetje leert dat er van de 120 ritten op jaarbasis, 30 ritten tijdens 4160 parate uren worden verreden. Een paraat team zit samen ruim 138 uur klaar op de post om één rit te doen, wat een luxe.
Onveranderd is de prijs van een ambulanceritje op Vlieland een van de duurste van het land. Daar héb je dan wel wat voor. Meestal maak je als badgast tegen bijkomende kosten eerst een tussenstop in de behandelkamer van de dorpsdokter annex apotheker, annex psychotherapeut, annex dierenarts. Verblijf je daar langer dan een half uur dan wordt er een tweede ritformulier aangemaakt voor je per heli, veerboot of reddingboot afgevoerd wordt. Goedkoper wordt het er niet op.
Op de achterhand is er bij calamiteiten altijd nog het eilander SIGMA team. Dat beschikt over een nagenoeg volledige GNK uitrusting. De vrijwillige brandweer, het eilander blauw en de Vlielander KNRM completeren de hulpverleningsketen als rots in de branding. En dat allemaal op anderhalf uur varen van het vaste land op een eiland met elfhonderd inwoners. De vakantievierende hulpverlener die zich op Vlieland druk maakt over inzetbare hulpverlening rest alleen nog therapie. Werkdiagnose: verzwegen vakantietrauma tussen de oren.
G@P.
(deze column is eerder geplaatst in het archief)
0 reacties