Veteranenziekte

Reikhalzend kijk ik ieder jaar uit naar de tv-registratie van het jaarlijkse uitje van onze oorlogsveteranen, of wat daar voor doorgaat, op 5 mei.
Met alle respect.
Sorry. We hebben nog maar koud een punt gezet achter Koninginnedag of ik kan me al intens verkneukelen bij de gedachte aan die optocht strompelende snorrenbaarden en feldwebels die ooit hun leven gewaagd hebben bij het verslaan van de moffen in 1940.
Van de jaarlijkse Dodenherdenking weten we in ieder geval nog altijd een sfeervol gebeuren te maken. En zo hoort dat ook. De volgende dag echter, is het definitief gedaan met alle serieuzigheid. Het podium voor het nostalgische veteranenclubje dat traditiegetrouw eindelijk de verkleedkist op zolder weer in kan duiken. Voor de attributen waarmee met de ouwe jongens van weleer in broederlijke gezamenlijkheid de horlepiep gedanst wordt. Een kolderieke bijeenkomst met een hoog padvinders-, Vierdaagse- en Van Kooten en De Bie-gehalte. Even een snorretje opplakken, een kek commando-baretje op, tritsje onderscheidingen op de wakkere borst en Kees is weer zomaar helemaal het mannetje, daar in Wageningen.

De mooie tijden van weleer zijn definitief voorbij. Toen onze Koninklijke schuinsmarcheerder de parade nog mocht afnemen, leek het tenminste nog ergens op. Zelfs toen ie z’n uniformpje moest inleveren nadat er iets te veel Lockheed-centjes aan de strijkstok waren blijven hangen, had het nog enige allure. Maar sinds z’n verscheiden is het alsmaar hommeles in de tent. De regie lijkt volkomen zoek. In het Journaal van zes uur kregen we al een smakelijk voorproefje, waarna EénVandaag alle remmen los gooide.
Vette stront.
Aksie!
Want hoe kon die geborneerde organisatie het toch in z’n botte hersens halen om voor de reünie slechts lieden uit te nodigen aan wie in ieder geval nog IETS van WO II kleefde? Inclusief de Indië-gasten. En wat er nog over is aan geallieerde bevrijders.
Ieder jaar schrompelt het clubje verder ineen. Zodat we mogen vrezen dat binnen niet al te lange tijd de stekker definitief uit het potje Wageningse nostalgie getrokken kan worden. De hoogste tijd voor vers bloed dus.
En dan kan dat comité wel roepen dat er eind juni , op de verjaardag van wijlen onze prinselijke hormonale tijdbom, in Den Haag een bijeenkomst is voor ALLE veteranen die ons land rijk is, dat laat een belegen clubje jongere ouderen dat toch ooit waarachtig z’n sporen in bijvoorbeeld Libanon verdiende, zich natuurlijk niet gezeggen. Wageningen 2009 zonder hen, dat kon helemaal niks worden.
Dus dat werd onder het oog van de hongerige EénVandaag camera even het aloude VN jeepje op de trailer laden, even de gebelgde mannenbroeders optrommelen en hup, gewoon aansluiten in die optocht.
EénVandaag lustte er wel pap van.

Natuurlijk moeten we dit soort dingen een beetje ruim zien. Wat zullen we nu beleven?
Veteranen zijn veteranen.
Eventjes een ver familielid gebeld dat ooit, we schrijven 1999, de Westfriese Flora in Bovenkarspel, op nogal treurige wijze tegen de legionellabacterie aanliep. Iets met bubbelbaden en een vernevelaar.
De Veteranenziekte dus.
Oom Jan kwam er, in tegenstelling tot een stuk of 32 lotgenoten, nog goed mee weg.
Maar toch.
Zoiets laat z’n sporen wel na.
Of ie er ook bij had willen zijn, in Wageningen?
Oom Jan is een bescheiden mens. Vond ´t maar niks, al die ophef. Maar voor het feestje van eind juni rekent ie wel mooi op een uitnodiging.
Veteranendag.
Zeker weten!