Vier mei vieren?

En weer zijn we even stil op die vierde mei, met z’n allen om hen te herdenken die zijn gevallen in de tweede wereldoorlog. En meer dan ooit denk ik aan die ene man, die vocht tegen onrecht dat anderen aangedaan werd. Hij vocht voor vrijheid en gelijkheid. Ik ken hem en ik ken hem niet. Zonder hem zou ik niet geweest zijn wie ik ben. Trots ben ik op hem, al heb ik hem nooit werkelijk gekend, want diep in mij zit een stukje van zijn vechtlust tegen alle onrecht in deze vreemde wereld.
Hij was lid van het verzet, maar heeft de oorlog net niet mogen overleven, zijn verhalen leven nog wel. Zou ik hetzelfde durven doen, ik denk van wel. Ik vermoed dat hij ook een doener en dromer is geweest.

Dit jaar word ik op de dag dat wij, ook hem herdenken, ouder dan hij ooit geworden is.
Vreugde en verdriet gaan al jaren samen op ene dag. De vlaggen halfstok, koffie en gebak, een vreemde tegenstelling, die ik als kind nooit heb begrepen. Huilende mensen en doodse stilte, dat hoorde niet bij een kinderfeestje.

Nog steeds zijn er oorlogen en is er onrecht, hebben we te weinig respect voor elkaar. De wereld wordt als maar harder en harte-, liefdelozer.
We schieten leraren en politici neer, schoppen onschuldige mensen op straat dood en nog steeds zijn er toeschouwers die niet meer durven in te grijpen. Hoe ver moeten we nog zakken, om te begrijpen dat dit zo niet meer kan.

Hebben we nu nog niet geleerd van die tweede wereld oorlog dat moorden niets oplost?
Dat joden, moslims, christenen en homo’s allemaal gewoon mens zijn.
Dat huidskleur, haarkleur of ras niets zegt over het hart en karakter van die persoon.
Laten we vooral veel praten met elkaar en ook luisteren met respect naar de ander.

Jana Beranova schreef een mooie spreuk:
Als niemand luistert naar niemand
vallen er doden in plaats van woorden

Opa bedankt dat ik een stukje vechtlust tegen onrecht, van jou mocht erven.