Vieze vrouw.

Ik ben een sloddervos. En dat is dan nog zacht uitgedrukt.
Ergens in een hoekje van mijn geest gilt wanhopig nog steeds, af en toe, een klein propje weerstand: ‘Ja maar wij kunstenaars, wij mogen dat! Wij hoeven niet netjes, onze innerlijke gloed maakt alles goed!’ Maar dat propje raakt steeds voddiger en vuiler en verstopt hoe langer hoe meer mijn gehoorgang- nee- mijn stoelgang- nee- mijn….mij! Het verstopt mij. En daarom kan ik het propje met goed fatsoen niet langer huisvesten.
Dus kom ik er nu rond voor uit. Ik ben een sloddervos en dat moet veranderen, ongeacht mijn beroep.

In Amsterdam was het geen probleem. Van alle sloddervossen die in Amsterdam een hol hadden gegraven was ik zeker niet de ergste. Nou ja niet altijd de ergste. Nou goed, ik viel in ieder geval niet op tussen de rest. Er niet uit zien had zelfs een zekere status, mits met de juiste details (vlekken op de juiste plekken), in bepaalde kringen in Amsterdam. Dat is hier in Sarajevo een béétje anders.

In Bosnië is mijn excuus helemaal niks waard. Je uiterlijk valt hier volledig samen met je stand, je sociale status, met dit verschil dat er geen toegeeflijkheid heerst voor de vrijere beroepen. Ruwweg bestaan er hier maar twee groepen: De hogere en de lagere. Zie je er onverzorgd uit dan val je geheel automatisch in de lagere groep, ongeacht je verdere staat van dienst. Er niet verzorgd uit zien betekent consequenties dragen. Je zult beduidend lager gewaardeerd worden, men zal over je roddelen, je zult raar worden aangestaard in de tram, op straat, in de bus, en zonder pardon zul je worden ge(dis)classificeerd als behorende tot een van de twee (of tot beide) subgroepen van de lagere klasse: zigeuners en boeren.
Je gedrag is hier heel wat bespreekbaarder dan in Nederland, met veel meer waardering voor zeggen wat je werkelijk bedoelt dan in Nederland, maar je uiterlijk – dat wil zeggen het gedeelte waar je zelf iets aan kunt doen – niet. Deze kennis is door schade en schande tot mij doorgedrongen. En elke keer dat mijn schoonmoeder en mijn vriend mij op het hart drukten om me beter te kleden en er verzorgder uit te zien zei ik wel steeds braaf ja’s goed, maar de laatste maand meen ik het ook echt.
En dus heb ik een strijkplank gekocht, ik ben begonnen met de opbouw van een nieuwe garderobe, tweedehands spullen koop ik niet meer, (officieel dan), en ik heb een abonnement op de stomerij, een grote pot schoenpoets, en een hele dure shampoo gekocht.

Het allermoeilijkste echter is het overwinnen van mijn eigen psychische barrières: mezelf ervan zien te overtuigen dat ik dat echt wel verdien, en het idee overboord te gooien dat 30 euro voor een onverlangde nieuwe broek veel en veel te duur is. Niet te verzuren bij de gedachte aan wat ik allemaal voor schitterende stukken gereedschap en materialen had kunnen kopen voor diezelfde 30 euro: fantastisch mooie lange planken voor nog mooiere toepassingen, of grote potten superkit want je weet nooit wat je moet lijmen, of van die verrekte fijne kleine schroefjes met bijpassende plugjes voor dito gaatjes in slanke gipsplaatjes…. Hier kan ik mijn lijst met mogelijkheden eindeloos uitbreiden, terwijl ik bij de gedachte aan nieuwe kleren vaak niet verder kom dan nieuwe veters.
Zucht…

Nou ja, laat ik maar eenvoudig beginnen, niet te moeilijk en te veel ineens. Laat ik beginnen bij de onderste laag, mijn ondergoed. Verschonen na een maand is niet overdreven vroeg voor een onderbroek, toch?
Of wel?