Vijf vingers blind

Naast de immer huilende Turkse tegenover ons wordt een vrouw op haar plek gereden die het Avé Maria inzet. Rita en ik kijken elkaar even aan op een wijze dat ‘deze nieuwe’ onze privacy verstoort. We waren immers bezig met serious business. Met het digitaal bestellen van een diner bijvoorbeeld. Of met de aanzet tot een recensie over ons nieuwe onderkomen, waarvan, toegegeven, de eigenaar zich loyaal ontfermt over ieder nieuw gezelschap. Pluspuntje op het evaluatieformulier.
Ook het tweede en derde couplet hadden niet gehoeven, maar klant is koning. Zeker in dit geval. En anders wen je er maar aan, zal de bediening denken. En gelijk heeft die.

Door de ruis heen vraag ik wijzend naar het schermpje voor me; ‘Heb je de gehaktbal gezien?’
Rita schiet in de lach. Ze is een vrouw op leeftijd die 60 jaar onafgebroken zware shag heeft gerookt. Lachen is dus geen optie, maar ze heeft de pech dat we dezelfde humor delen. Haar broze lichaampje verkrampt tijdens de zoveelste poging om de lach amechtig weg te hoesten. Morgen wordt ze geopereerd en dan kan het hoesten haar funest worden. Dan kun je dat nu beter nog maar een keertje goed doen.

‘Zal ik 1-1-2 bellen?’ Grap ik, terwijl we al op de zwaarst bewaakte afdeling liggen. Aansluitend verschiet haar hoofd naar paars.
Nadat ik voor de helft opsta en mijn nog functionerende arm achter haar rug schuif, vraagt de Turkse jongedame van de overkant of ze de ober erbij moet roepen.
‘Nee’, rochelt Rita… ‘Is normaal zo.’ Op mijn arm voel ik haar rug ontspannen.

Terug hinkend vlij ik alles voorzichtig terug in het gareel en ga weer zitten. Op het door het etablissement geoutilleerde beeldschermpje worden wij dus alsnog geacht bijtijds een avondmaaltijd te reserveren.
‘We hebben een date.’ Zeg ik. ‘Kies wat je wil, ik trakteer.’
Rita en ik gaan voor de bami, wat achteraf oriëntaalse spaghetti blijkt te zijn. Na de maaltijd pakt ze een blocnootje en mompelt; ‘Minpuntje.’

Niet veel later druppelt het eerste bezoek binnen. Nou ja, druppelt… In eerste instantie wordt er een emmer leeg geflikkerd. Half Mekka is ingevlogen om de Turkse te troosten. Daar waar er maximaal twee aan een bed worden gedoogd, probeert een toom Turken toch rond haar bed te geraken. Het wordt de patiënte allemaal teveel. Nadat ze een diepe slaap veinst, komt er een verpleegkundige verhaal halen en commandeert minimaal 17, 18 man de gang op. Een man en een vrouw blijven zitten. Ieder driftig draaiend aan een kralenkettinkje in hun hand naast de slapende Turkse.

Ook Rita krijgt bezoek. Vier stuks, waarvan niets gezegd wordt. De twee mandjes tulpenbollen die ze overhandigd krijgt parkeert ze naast de andere drie. Door het ‘uienveldje’ heen zie ik nog net de allermooiste binnenwandelen. Het is mijn eigen Nachtzuster. Ze brengt mij schone kleding en een kaart voorzien van de meest hoopvolle woorden die je je maar kunt bedenken. Ik had haar gevraagd om mijn euvel low profile te houden. Eerlijk gezegd heb ik alleen behoefte aan haar gezelschap. We vermaken ons met naar elkaar te kijken en het schouwspel van de Turkse toerbeurten aan de overkant.

’s-Avonds kijk ik zonder te kijken op hetzelfde maaltijdschermpje tv en tel mijn zegeningen. Het is zondag 31 januari 2016 en afgelopen nacht ben ik bevallen van een herseninfarct. Morgen krijg ik een aantal onderzoeken dat een recidief moet uitsluiten. Ondanks dat mijn linker lichaamshelft foetsie is, heb ik mijn kracht nog. Is mijn denk- en spraakvermogen onveranderd, ben ik nog bij zinnen, maar lig ik wel slechts voor de helft in bed. Mijn linkerkant is gevuld met een harde ruis. Een soort tinnitus, maar dan overal, behalve in je oor. Daarnaast houden de adrenaline, het gehuil en het gesnurk mij wakker. En ik was gewaarschuwd dat het personeel er nazipraktijken op nahoudt. Ieder heel uur maken ze je volgens het protocol wakker. Na 42 uur wakkere waan, staan er vanuit het niets vier man personeel om mij heen. Langzaam open ik mijn ogen en vraag mij af waar ik ben. Naast mij zie ik twee verpleegkundigen opgelucht ademhalen. Ze kregen mij niet meer bij bewustzijn. Zo diep was ik in slaap gevallen. Vanaf dat moment lig ik weer klaarwakker. Tegenover mij hoor ik zachtjes snikken.
Met; ‘Hé, het is goed, je bent nog jong’, kom ik niet weg. Als ze me überhaupt al verstond. Het snikken verhevigt en links van me stopt het snurken.

‘Rita?’ Probeer ik.
‘Ja?’
‘Ben je bang?’
‘… Nee… En jij?’
‘… Nee.’

Twee dagen na mijn ontslag gaan Nachtzuster en ik bij haar op bezoek. Ze is blij verrast, maar schrikt ook en vraagt mij of ik weer moet worden opgenomen.
‘Nee, we komen voor jou.’ Nachtzuster overhandigt Rita een mandje ‘uien’. Dat parkeert ze naast de andere vijf.
‘Voor in je moestuintje. Hoe is de operatie gegaan?’
Trots kantelt ze haar heup en laat een grote vochtplek in haar pyjama zien nabij haar lies. Na maandenlang verzorgings- en ziekenhuizen mag ook zij morgen weer naar huis.
Als ik arts was, dan had ik haar niet laten gaan met de diagnose; ‘Voor de gezelligheid hier houden.’