Vingeren, studeren en bejaard zijn

Als u dacht dat ik als een braaf vastgebonden, demente bejaarde bij mijn AOW’tje neer bleef zitten, help ik u bij deze uit de droom. Ik ga namelijk studeren! Nu ik heb vernomen dat mijn grote Zweedse vriend -waarvan de naam mij is ontschoten omdat ook bij mij de contouren van Alzheimer verschijnen- is toegelaten aan de universiteit, ga ik ook beginnen.
U hoeft niet te beweren dat mijn kansen op de arbeidsmarkt gering zijn na het behalen van mijn bul, want daar is het mij allesbehalve om te doen. Mijn natuur wil simpelweg sex, zuipen en feesten.
Zodra het academisch jaar begint, stel ik mezelf verkiesbaar voor het voorzittersschap van het corps. Mijn concurrenten: rijke, verlepte papa’s pubers bij wie de kringen van de pot nog in de kont staan, leveren bij voorbaat al de titel op. Mocht een fles jenever ‘atten’ als ontgroening gelden dan kan ik alvast verklappen dat een gemiddelde bridgeavond een kater van groter kaliber oplevert.
Het eerste en beste feest dat ik als rimpersauriër organiseer, komt met stip binnen in de kronieken van Nijenrode.
Alleen mooie Minervasletjes met juiste borst-taille-heupproporties krijgen een invitatie. De cohorten corpulente giecheltrutjes met lichte vorm van biercellulitus mogen wat mij betreft de taps bewerken. Een lijntje coke kan me ook niet meer schelen; als je tachtig bent, mag je best eens experimenteren verontschuldig ik me aan de rector magnificus.
Na een avond ad fundum en vies tongen -studentikoze deernen willen nou eenmaal graag een ervaren jongere van gisteren- loop ik met een goddelijk geschapen hinde naar buiten. Nog één keer vingeren in een steegje is fantasie waar ik als vijftiger al van droomde.
Het liefst zou ik haar aan mijn schandpaal rijgen, maar vergrijzing vergt zijn tol. Hoezeer mijn gedachten ook klodders in het frêle gezichtje verven, de aanblik van het naakte, jonge geitje kan me de broek niet bollen.
Na een uitstekende avond strompel ik terug naar het verzorgingstehuis. Terloops braak ik nog even tegen een standbeeld, trap ik een abri aan diggelen en zeik ik over de schoenen van een chagrijnige veldwachter. Een aanhouding voorkomend beroep ik mijzelf op maagzuur, parkinson en incontinentie.
Omdat ik helaas nu nog te jong ben, heb ik me ingeschreven voor studie jaar 2055; het gerucht gaat dat er dan een schone lichting gleufjes op het toneel verschijnt. Ad multos annos!