Vingertje

Ik stap in de tram, beneden in de stad. Het schemert al een beetje, het licht is rozig.De lente is aan het beginnen maar neemt zijn tijd met opstarten. Ik ben op weg naar de creche om mijn zoon op te halen.Ik ben duf en moe van het vele werk gedurende de hele dag. De tram is gemiddeld vol dus niemand hoeft te staan en dankbaar ga ik zitten.

Ontspannen kijk ik om me heen. Aan de overkant van het gangpad zit een jonge vrouw. Ze draagt een dik wollen vest in ongeverfde schapen-kleuren: bruin en beige. Zo’n vest hangt ook bij mij in de kast dus ik weet precies hoe lekker warm het meisje het nu heeft.

Op de een of andere manier blijft mijn aandacht aan haar haken. Haar gezicht is naar het raam gekeerd, haar lichaam afgedraaid van het midden en haar knieen raken de tramwand onder het raam.
Ineens steekt ze haar linkerhand rustig omhoog waarna ze al haar vingers in haar handpalm krult behalve haar wijsvinger. De wijsvinger staat een moment fier omhoog, startklaar, en vervolgens buigt ze ook deze vinger lichtjes in een krul, waarna ze hem speels heen en ween laat bewegen. De nette jongedamesvinger wordt ineens een vingertje.

Stomverbaasd ben ik vanwege de ongerijmdheid van het tafereel: een volwassen vrouw in de tram in Sarajevo die met haar vinger poppenkast speelt – en dan begrijp ik pas dat de voorstelling buiten bekeken wordt.Ik volg de blik van het meisje door het raam en stuit op een jongeman met donkere haren om een wit gezicht. Met zoveel zuigkracht absorbeert hij de aanblik van het meisje dat het zijn hele gezicht doet oplichten. Letterlijk.
Hij is hevig verliefd.

Als de tram gaat rijden laat het meisje haar hand zakken waarna ze hem rustig in haar schoot legt, naast haar andere hand.

Mijn dag is weer goed.