Vlegveldtaferelen (Australie deel 3)

Op naar Sydney…
Voordat het zover was moest er eerst nog even een ‘plan’ uitgevoerd worden: Het grote Martine en Sjef-hoe-gaan-we-het-overgewicht-te-lijf. In dit geval slaat overgewicht op de koffers. We hadden zoals vermeld al een behoorlijk overgewicht. Het plan van Martine was om alle zware spullen in de handbagage te doen. Leuk voor onze ruggen. Leuk voor de rest van de vakantie. Leuk voor de rest van ons leven! Bij het wegen van de koffers bij de balie gaf de weegschaal nu een totaal gewicht van 10 kilo aan! “Goed plan Martine” zei ik tegen Martine toen ik op mijn tas lag…die nog op mijn rug zat.

Als je overgewicht hebt met je koffers, moet je betalen. Je mag geen overgewicht hebben , omdat de koffersjouwers de zware koffers niet kunnen/ mogen dragen. Dus…..als ik dan die boete betaal, wat dan? Kunnen/ mogen ze dan wel mijn koffers sjouwen of gaat mijn boetegeld dan op aan de anabole steroiden of naar hun ziektekostenverzekering? Ik snap die boete niet?!

De truc was dus gelukt en nu waren we op het verveel-punt aangekomen, want we moesten natuurlijk weer wagen op het boarden. Dan maar … foto’s maken. Ik ben diegene die nota bene over ‘die irritante-kijk-mij-eens-overal-foto’s-van-maken-mensen’ een column schreef en nu heb ik zelf een fotoverslaafde! Gelukkig onderscheid Martine zich van de hordes non-doelbewuste fotomakers. Dat mag ook wel voor dat geld. Dankzij die aankoop zullen we de laatste 2 weken waarschijnlijk verhongeren en worden we ergens in de bush-bush dood terug gevonden…maar…gelukkig hebben we de foto’s dan nog. Goed, we verveelden ons en hebben dus een leuke stomme serie foto’s geschoten.

We besloten om langzaam aan naar de ‘gate’ te gaan. Onderweg zagen allemaal hele relaxte stoelen. Eenmaal bij onze ‘gate’ aangekomen zagen we tot onze grote teleurstelling dat de stoelen (een soort tuinstoel met stof) allemaal bezet waren. Onze oogjes stonden op scherp, het wachten werd beloond. Er kwamen twee stoeltjes vrij. Rennen! Nog voordat we zaten hoorden we alweer gezeik. “Ze komen zo terug hoor” (maar dan in het Engels). Tsssss…die toon van dat mens. We zeiden dat we straks ook gewoon weer weggaan als je terug zouden komen..lekker puh! Daar kwamen ze, aan hun lichamen te zien hadden ze de tijd dat ze weg waren NIET besteed aan sporten.

De volgende lege stoelen zoeken dan maar….er ging iemand weg…..maar….Sjezusssssssssss……Die pleurt haar jas neer. Gaan we het zo spelen. We keken en keken. Minuten gingen er voorbij, we hadden er dus zeker een 15 minuten kunnen zitten. Waar slaat dat ‘ik leg iets van mij neer en kom een half uur later terug en dan is dat nog steeds mijn plek’ op?! Als ik in een winkel iets leuks zie zou het dan ook werken, een jas erover heen? Leuk als iedereen even weg zou gaan. Dan zie je alleen nog maar jassen liggen. Ziek gewoon.

Dan maar op een keiharde stang zitten, valkbij de boarding-plek. Konden we tenminste als eerste boarden, lekker puh! Ding-dong. Een berichtje verschijnt. We kunnen boarden. Yes, we zijn nu alle jassen-leggers voor! “Ik moet even plassen!” tettert mevrouwtje in mijn oor. Pffffffffffff, sjeeeezus….Uren heeft ze de tijd gehad. U-ren! Waarom? Het maakt niet meer uit, ze is alweer weg, naar vriendje WC. Plan mislukt, bedankt.

De vlucht ging verder volgens schema en om ongeveer 7.30 uur waren we in Sydney. Echt veel kouder was het niet daar. Vervelend. We namen de speciale uitgang, dat wil zeggen…de balie waar we onze speciaal geimporteerde Sinterklaasvreterijen en mayonaise afkonden geven. Na de controle mocht alles weer mee.

De eerste Australische Dollar werden weer gepind en konden meteen weer worden uitgegeven aan treinkaartjes Gelukkig wisten we nog een beetje de weg en gelukkig waren er nergens liften en roltrappen. Na een beetje zoeken (een beetje maar deze keer) waren bij het hotel. Natuurlijk veel te vroeg. We konden wel onze bagage kwijt. Daarna zijn we op zoek gegaan naar eten. Een croissantje, een muffin en een sapje. Nadat we een plekje hadden gezocht om te zitten zagen we ineens de menu kaart. Daar stonden eigenlijk lekkerdere hapjes op. Een lekkere warme maaltijd. Snel liepen we nog even terug om te vragen of we nog konden veranderen van hapje. De mederwerker vertelde ons dat de maaltijd alleen ’s middag wordt geserveerd. Tja, middag. We hadden geen benul van tijd. Handig zo een jetleg……ik voel hem nu weer opkomen……de rest type ik morgen wel. (ik loop nog wat dagen achter op Martine geloof ik, ik ga mijn best doen om haar bij te benen….zal het me dan eindelijk eens een keer gaan lukken)