Vliegen meppen

Mijn vagina jeukt als een vlooiencircus die als een wilde aap begint te vlooien in de zomer. Al krabbend begint ik met mijn andere hand te typen aan een verhaal waar menig man nog een clitoris aan kan zuigen. Tevens zuig ik ook dit miniscule meesterwerkje in elkaar met de hoop op voldoende euforische fan’s die klaarkomen op mijn gezicht. Wie weet zie ik dan eindelijk het licht der nuchterheid. Ik ben dronken nuchter en nuchter dronken. Ik ben een toekomstige kater met een hoofd die op knappen staat. Het resultaat van dit fenomeen ben ik. Een beginnend schrijfster, een beginnend alcoholist en een beginnende zot. Of was ik dit altijd al geweest? Er bevind zich een zwarte vlek op mijn matras. Geen as van een ex, maar een ademende haarbal welke zich voordoet als kat. Een lieve doch schrikwekkende kat. Niet geheel zwart, waardoor ik twijfel aan zijn ongeluks gehalte. Was ik maar Char, dan zou ik veel vermoeden, maar weinig zeker weten. Vermoedens zijn even makkelijk als feiten, omdat mensen toch geloven en zien wat ze willen. Zo zou ik nu bijvoorbeeld een biertje willen zien, maar ik zie er geen. Overduidelijk mis ik enige menselijkheid.

Het nieuws op de radio, maar waarom zou ik luisteren naar nieuws wat een seconde later al verleden is en dus niet nieuws meer is. Geen column, autobiografie of chronologische volgorde. Slechts woorden. Zolang er woorden zijn, bestaat er leven. Een leven zonder woorden is als een drankje zonder alcohol. Woorden laten je nog wel eens huilen, lachen, shockeren of geestelijk creperen, maar de stilte is ondragelijk. De confrontatie met je eigen gedachten of leegte en de eenzaamheid is het laatste waar een mens naar verlangt.

Nee, doe mij maar een praatpaal. Paal vol woorden voor de geest of paal vol zaad wat het slechte humeur geneest. Zo lees ik wel eens wat, hoor ik wel eens wat, maar wijzer worden is nog altijd maar de vraag. Je moet jezelf niet teveel vragen stellen, want teveel vragen leiden naar teveel antwoorden en antwoorden zijn niet altijd de dingen waar je naar verlangt, ook al lijkt het wel zo. Ik vraag me wel eens af waarom ik nog schrijf. Om te leven of te sterven. Uiteindelijk eindig je toch wel tussen zes planken of in één of andere oude vaas waar je hoop as wel in past.

Dan maar leven en dus schrijven. Schrijf net zolang totdat er iemand op je pad komt die zegt: “en nu is het klaar. Of je stopt nu met al die onzin of ik stop een vliegenmepper in mijn oor”. Terwijl hij een vliegending in zijn oor probeert te wurmen, schrijf je nog een paar zinnen en probeer je die eerste klas idioot in je verhaal te verwerken. Als dat op wonderbaarlijke wijze is gelukt, steek je nog een kankerstaaf op en mail je het hersenneuksel naar een, op het eerste gezicht, amusante site in de hoop dat iemand je een reden geeft om door te gaan met schrijven.

Tot Shit