Vloedgolf

Mijn pen hard in het papier gedrukt, te stevig vast; de vingers rood en pijnlijk.
Ik moet doorschrijven, de pen moet mij in de hand houden, de hand laten razen op een “geoorloofde”manier, alleen inkt laten vloeien.
Als ik de pen loslaat………ik weet het niet meer. De wereld bestaat voor het grootste deel uit water.
Water overheerst letterlijk en figuurlijk; herkenbare eigenschappen.
Woeste zeeën beelden het dynamische leven uit.
Soms wordt het vloed…het water komt eraan gestormstroomd.
Je probeert je staande te houden in de stroming, maar tevergeefs; je wordt overspoeld.
Kruipend door het zand…dwalend als een blinde – zout in de ogen-, zoek je naar lucht,
een wind om het water te drogen, tranen weg te waaien, nieuwe energie.
Maar telkens een flauwe bries, niet sterk genoeg.

Verdriet slaat om in woede, of is het andersom: onmachtige woede die omslaat in laf verdriet?
Je wilt schreeuwen, krijsen, slaan,
iets kapotmaken.
Maar tranen weerhouden je, en misschien een stukje “verstand”;
spullen kapotmaken is zinloos en zonde.
Aan mensen kapotmaken heb ik absoluut geen lol,
zelfs niet aan degene die het andersom wel proberen.
Ik wil liever lief zijn.
En dat is juist het probleem.
Ik neuk liever verdriet en woede eruit,
dan gemeen te zijn.
Ik knuffel liever dood,
dan te slaan.

Maar er is niemand…..
Alleen de ik-persoon.
Gelukkig de enige persoon die ik echt haat,
waar ik m’n woede op kan botvieren.
En floeps, daar gaat de pen………..