Met moeite kunnen we een parkeerplaats vinden. “Het is best nog een eind lopen”, weet mijn vrouw te vertellen, “zal wel moeilijk zijn om weer bij de auto terug te komen als het eenmaal gebeurd is.” “Nou, dat zien we dan wel weer”, antwoord ik haar, “misschien kunnen we de auto voorrijden.” Lopend over de Blauwe Brug zie ik het statige pand weerspiegelen in Het Galgewater. Toepasselijke naam, denk ik bij mezelf, en direct zakt het bijpassende gevoel in mijn benen. Het is een moeilijke beslissing, maar we kunnen niet anders. Als we het niet doen dan is het eind zoek. Kijk maar naar mijn schoonzus; inmiddels de twaalfde. Zij heeft er geen problemen mee. Mijn vrouw ook niet trouwens; die vindt het alleen maar leuk. Een beetje te leuk als je het mij vraagt, gezien haar zinspelingen de laatste tijd. Een ongelukje zit in een klein hoekje dus ik moet nu wel ingrijpen, of ze het er mee eens is of niet.
Ze zeggen dat je er weinig last van hebt als het eenmaal achter de rug is. Toch kan er heel wat veranderen, lijkt me. En het is ook niet niks, moreel gezien. Maar de beslissing staat vast; nu niet meer twijfelen. Trouwens, we zijn er al bijna.

Het gebouw, opgetrokken in een sombere Jugendstil-stijl, helt dreigend mijn kant op als we langs de gevel lopen. Zodra ik de hardstenen trap wil betreden bekruipt me de gedachte dat die straks als een kleed onder mijn voeten vandaan getrokken wordt. In een wankel evenwicht bereik ik de zware eikenhouten deur en zoek een manier om in contact te komen met de duistere wereld die erachter verscholen ligt. Ik wil de zware smeedijzeren deurklopper proberen, die meestal voor de sier is aangebracht, als ik in de hoek een koperen trekbel zie uitsteken. De noodklok luidt onheilspellend en de verweerde deur komt langzaam in beweging. Ik verwacht een dr. Jekyll aan te treffen in de deuropening maar een lieftallige jongedame lacht mij geruststellend toe en wenkt ons naar binnen. Of we even plaats willen nemen in de wachtkamer.

Na een vriendelijk aangeboden kopje koffie worden we uitgenodigd in de spreekkamer. De behandelend arts wil zich ervan vergewissen of we er goed over hebben nagedacht want, zo verzekert hij, na verloop van tijd krijgen veel mensen spijt van hun beslissing. Aandachtig luistert hij naar mijn motivatie. Bijna onzichtbaar zie ik hem instemmend knikken terwijl hij mijn vrouw zijdelings aankijkt. Als laatste mogelijke hindernis vraagt hij nog even naar de leeftijd. Het antwoord is bevredigend; hij kan aan de slag! “Wilt u zich achter die deur ontkleden, uw trui kunt u aanhouden. Daarna kunt u plaats nemen op de operatietafel met uw voeten in de daartoe bestemde beugels.” Mijn vrouw loopt voor me uit de behandelkamer in. Nu zal je het hebben; met de billen bloot.

Ze neemt glimlachend plaats in afwachting van wat er komen gaat. Ik zie haar denken: nu zal je ook eens ervaren hoe dat is. Lijdzaam doe ik wat me is opgedragen en als ik eenmaal lig in die niets verhullende positie is het afwachten geblazen. Na een vluchtige inspectie van mijn ‘gereedschap’ verdwijnt de arts door een deur om zijn gereedschap bij elkaar te garen. Op de achtergrond hoor ik het geluid van het slijpen van messen. Even later stapt hij enthousiast op mij af met een glimmend ouderwets scheermes hoog opgeheven in de ene en een pot scheercrème in de andere hand. “Zo, dat varkentje zullen we eens even wassen”; zegt hij olijk terwijl hij goedkeurend mijn edele delen betast en op compleetheid controleert. “Om infectie te voorkomen.”; voegt hij er nog aan toe. Het moet zorgvuldig gebeuren, zonder restjes achter te laten. Met korte en langere halen weet hij mij weer om te toveren tot een net ontluikende puber. Wat was ik in die periode trots geweest op mijn donkere krullen. Een droevig schouwspel als ik ze nonchalant op de grond zie belanden. Mijn vrouw kijkt aandachtig toe.

“Nu even de tanden op elkaar, het is maar een speldenprikje”; zegt de arts niet echt overtuigend terwijl hij de indrukwekkende spuit op ooghoogte houdt en de resterende lucht uit het reservoir drukt. Mijn vrouw is zich eindelijk bewust van mijn hulpeloze toestand en geeft kleine geruststellende kneepjes in mijn hand. ‘’Oeff” en “ahh” weet ik maar half te onderdrukken terwijl ik me eigenlijk realiseer dat de pijnscheut al lang weer verleden tijd is. “Even vijf minuten geduld tot de verdoving zijn werk heeft gedaan”. Wanhopig zoek ik naar bevestiging van de door mij gemaakte keuze. De trotse uitleg van de arts waar hij de beide incisies gaat aanbrengen volg ik nauwelijks.

Ik durf niet meer naar beneden te kijken. Ik voel een hoop gerommel en getrek alsof hij zijn kampeeruitrusting achter op zijn motor aan het vastsjorren is. Met het hoorbaar knippen van de tang is mijn laatste restje verdrongen hoop op vermenigvuldiging vervlogen. Dan hoor ik hem mompelen en zie hem druk om zich heen zoeken. Naald en draad kwijt. Hij moet het terug vinden want je weet maar nooit wat zo’n naald nog kan aanrichten. Ik heb verhalen gehoord van naalden die via de bloedbaan op ontdekkingsreis zijn gegaan. De arts haalt zijn schouders op en vertrekt via de deuropening om een nieuwe naald en draad te halen. Hij zal het me nog melden zodra de schoonmaakploeg de vermiste naald terug gevonden heeft. En anders……

“Klaar is Kees”; zegt hij vol trots met een glunderend gezicht terwijl hij me een plastic potje in de handen drukt. “Enkele dagen geen seks, voorlopig nog gebruik maken van voorbehoedsmiddelen en over zes weken dit potje gevuld weer inleveren, dan zullen we eens kijken of er nog leven in de brouwerij is.” Hij moet er zelf smakelijk om lachen. Mijn vrouw helpt me met aankleden. Na een ferme handdruk mag ik nog even rustig bijkomen in een daartoe speciaal ingericht kamertje met uitzicht over Het Galgewater.

Nog enigszins beduusd kijken we elkaar aan. We zijn het er over eens; na zeven kinderen moest het gebeuren……want vol is vol!


KawaSutra

Columnist (nou ja) van 2005 t/m 2012 Een voorzichtige comeback in 2017 Het leven, daar gaat het om!

17 reacties

Ma3anne · 7 juni 2005 op 07:57

Het leest weer lekker weg. Mooie sfeer opgeroepen. Ook ik verwachtte dr. Jekyll aan de deur. 😀

Ik daag je uit: de volgende keer toch minder woorden gebruiken? 😛

Wright · 7 juni 2005 op 08:13

[quote]Het gebouw, opgetrokken in een sombere Jugendstil-stijl, helt dreigend mijn kant op als we langs de gevel lopen[/quote]
Mooi!

Gedetaileerd en beeldend geschreven, dus van begin tot eind geboeid gelezen.
Persoonlijk vind ik het niet te lang, maar dat komt misschien omdat manlief binnenkort aan de beurt is.
Zal hem je column laten lezen, Kawa.
Want zijn vrienden hebben de neiging, nu ze zijn grootste angst kennen, om met de meest bloederige verhalen aan te komen.
Gepaard gaande met valse knipogen onderling uiteraard.:-P

Louise · 7 juni 2005 op 08:15

Ik vind het stoer hoor, Kawasutra. Ik heb er hier eentje rondlopen die trekt al wit weg, alleen bij de gedachte al. Maar wij hebben dan ook maar twee kids. Waarschijnlijk zou hij na nummer 7 een sprintje trekken 😀

Leuk geschreven, vooral die vergelijking van het gerommel daaronder met het vastsjorren van bagage. Geen beeld, maar geluid kreeg ik erbij.

WritersBlocq · 7 juni 2005 op 09:48

Hoi Kawa, ik ken dat gebouw en dacht dat het alleen voor abortus bestemd was, dus mijn maag draaide om in het begin. Daarna heb ik vreselijk gelachen, onwijs leuk geschreven en hoewel ik vaak diagonaal ga lezen bij zo’n lap tekst, heb ik geen woord overgeslagen.
[quote]dan zullen we eens kijken of er nog leven in de brouwerij is.” [/quote]
Biertje?

champagne · 7 juni 2005 op 10:52

Ik vind het knap hoe het je steeds weer lukt me even op het verkeerde been te zetten. Ook ik dacht even aan een abortus, namelijk! Mooi geschreven!

Was blij te lezen dat het ‘slechts’ om een sterilisatie ging… 😉

pepe · 7 juni 2005 op 21:26

Na zeven pas;-)
Ik moest hier ook wel om lachen, wat is dat toch met mannen die onder het mes gaan of een prik krijgen.

[quote]Mijn vrouw helpt me met aankleden. [/quote]

Dit klinkt alsof je invalide bent geworden na de ingreep 😛

Beeldend geschreven!!

melady · 7 juni 2005 op 23:52

Ondanks de lengte..(niet van je p*k):-D.. een mooi stukje schrijfwerk Kawa.

Die kleinzieligheid van mannen heb je prachtig beschreven.
Ik daag je uit:
Laat je vrouw die zeven bevallingen beschrijven.

[quote]“Klaar is Kees”;[/quote]

Eh..die Schilder bedoel je?? 😀 😀

Troy · 8 juni 2005 op 00:25

Ook mij heb je op het verkeerde been gezet. Je schrijft erg beeldend, daar hou ik wel van. Je zet ook goed een sfeer neer en technisch gezien zit je column prima in elkaar (iets waar ik de laatste tijd ook bij mezelf steeds meer op let). Persoonlijk vind ik je column wel iets aan de (te) lange kant, maar dat heeft op dit moment waarschijk ook meer met mijn vermoeidheid en ongeduld te maken 😉 Kortom, knap geschreven!

Grt, Troy

bert · 8 juni 2005 op 00:28

Hoi Kawasutra,

Ik heb ontzettend genoten van deze prachtige beschrijving van wat je hebt meegemaakt en hebt gevoeld bij het ondergaan van een ingreep waar de meeste mannen niet mee te koop lopen. De gebruikte beeldspraak is indrukwekkend en imposant.
Het is al weer je zevende column en ik weet zeker dat ik je columns blijf volgen.

Groeten Bert 🙂

sally · 8 juni 2005 op 11:27

[quote] Daarna kunt u plaats nemen op de operatietafel met uw voeten in de daartoe bestemde beugels. [/quote]

Heerlijk, om ook eens een man voor lul! te zien liggen met de benen in die beugels… 😀

Ik vind het wel lef hebben om zoiets te beschrijven.
Erg leuk om te lezen.

groet
Sally

WritersBlocq · 8 juni 2005 op 14:31

[quote]Het is al weer je zevende column en ik weet zeker dat ik je columns blijf volgen.[/quote]
Hoi Bert, welkom! Ga jij ook schrijven of alleen lezen? Ben benieuwd wat jij te vertellen hebt 😉

Mosje · 8 juni 2005 op 15:16

[quote]Enkele dagen geen seks[/quote]Motorrijden mocht wel?
😛

KingArthur · 8 juni 2005 op 18:44

Mag ik dit even aan mij voorbij laten gaan?

bert · 8 juni 2005 op 21:54

Ik weet niet echt of ik het in me heb.
Als probeersel heb ik een gedicht ingestuurd dat ik 34 of 35 jaar geleden geschreven heb toen ik een jaar of 14 was. daar ben ik nog steeds trots op. Bij de nationale karakterkwis vorige week had ik maar 1 punt gescoord voor romanticus. Maar ja … je moet alles geprobeerd hebben in dit aardse bestaan …

KawaSutra · 8 juni 2005 op 22:06

[quote]de volgende keer toch minder woorden gebruiken? [/quote]
Ma3: Het is zo verleidelijk, maar ik zal het proberen.
[quote]Biertje?[/quote]
WB: Proost!
[quote]Dit klinkt alsof je invalide bent geworden na de ingreep [/quote]
Pepe: Dat nog nét niet! 😀
[quote]Laat je vrouw die zeven bevallingen beschrijven.[/quote]
Melady: In één column, dan wordt ie veel te lang….
[quote]Eh..die Schilder bedoel je?? [/quote]
Melady: Volgens mij was het een loodgieter.
[quote]Heerlijk, om ook eens een man voor lul! te zien liggen met de benen in die beugels… [/quote]
Sally: Was het zó beeldend?
[quote]Motorrijden mocht wel?[/quote]
Mosje: Ik zou het je niet aanraden.
[quote]Mag ik dit even aan mij voorbij laten gaan?[/quote]
King: Kwam het een beetje te dichtbij?

Iedereen bedankt voor het ‘medeleven’ 😀

[quote]Hij zal het me nog melden zodra de schoonmaakploeg de vermiste naald terug gevonden heeft. En anders……[/quote]
Nooit meer wat van gehoord……… 😕

Li · 8 juni 2005 op 22:16

Herkenbaar.:-P
Meneer Li vond het achteraf een fluitje van een cent…

Li

Prlwytskovsky · 16 februari 2006 op 12:53

Die witregels in je verhaal zijn dat de pijnscheuten?

Geef een reactie

Avatar plaatshouder